Ik beluisterde maanden geleden een mooie podcast Writing your memoir en daarna luisterde ik het nog een keer en nog een keer. Ali Hull heeft zo'n prettige stem.
Ali Hull is de plaatsvervangend hoofdredacteur van Sorted magazine en een freelance redacteur. Ze heeft met meer dan honderd auteurs samengewerkt, velen van hen schreven memoires.
Lees memoires
In de podcast benadrukt Ali Hull waarom het lezen van memoires zo belangrijk is als je zelf een levensverhaal wilt schrijven. Ze legt uit dat door te luisteren naar de ervaringen van anderen, je kunt leren wat wel en niet werkt. Het delen van herinneringen met mensen die in een vergelijkbare tijd of cultuur zijn opgegroeid, kan echt waardevol zijn. En hoewel sommige mensen aarzelen om de memoires van anderen te lezen uit angst voor beïnvloeding, staat Ali daar juist heel anders in: doen!
Ik was dolblij en bestelde meteen twee boeken die me erg interesseerden.
Dorsvloer vol confetti
'Dorsvloer vol confetti' van Franca Treur is een verzonnen verhaal over een meisje dat opgroeit in een streng gelovig gezin. Geen memoir dus. Het boek springt een beetje heen en weer - het heeft veel kleine verhaaltjes en scènes die samen een beeld geven van wat het hoofdpersonage meemaakt. Ik zie het verhaal als confetti, het waait weg met de wind; de woorden blijven niet lang hangen. Ik ervaar geen herkenning. Misschien dat mijn leeservaring beïnvloed werd, doordat ik ooit film over het boek zag. Het schetst de buitenkant van mijn eigen reformatorische jeugd, maar niet de binnenkant.
Refomeisje
'Refomeisje' van Annemarie van Heijningen-Steenbergen is juist een persoonlijk verhaal waarin de schrijfster terugkijkt op haar eigen jeugd in een reformatorische gemeenschap. Haar stukjes voelen zo doordacht en oprecht, het ontvouwt zich als een bloem die opengaat vanuit liefde en begrip voor de wereld waar ze vandaan komt. Het creëert ruimte voor reformatorische lezers om hun eigen relatie tot geloof, cultuur en gemeenschap te overdenken. Ik vond zoveel herkenning, dat ik het boekje in één ruk uitlas, ik kon niet stoppen.
Taal van de liefde
Ik dacht na het lezen van Refomeisje: hier hoor ik de taal van de liefde. Heb ik die liefde niet dan is mijn schrijfstem over mijn refo-jeugd niet meer dan een dreunende gong of een schallende cimbaal.[1]
🙏 Liefdevolle Vader, geef me meer van die liefde
Ik ben blij dat ik allebei de boeken gelezen heb.
[1] 1 Korintiërs 13:1
Vraag
💗 Hebben jullie wel eens een boek gelezen over opgroeien in een religieuze gemeenschap? Zo ja, welk verhaal bleef het meest bij je hangen en waarom?
👉 Lees ook de andere blogs over Refo Columns
✨Volg me ook op mijn privé Instagram-account, Refo Columns.
Knielen op een bed violen. De donkerheid, de beklemming, die herinner ik me nog goed.
BeantwoordenVerwijderenBedankt! Die zet ik ook op mijn lijstje. ik heb hem ooit gelezen maar dat is al best lang geleden
VerwijderenIk heb 'Knielen op een bed violen', 'Refomeisje' en 'Dorsvloer vol confetti' gelezen. 'Knielen op een bed violen' vond ik heftig. 'Refomeisje' vond ik vooral erg grappig, maar soms wel te aardig of positief. Misschien omdat ik de schrijver ken en weet dat ze echt niet alleen positief is over de Ger.Gem. waarin ze opgroeide. 'Dorsvloer vol confettie' vond ikzelf ook minder herkenbaar, net als jij. Gek eigenlijk, want de schrijfster komt uit de Ger.Gem., net als ik en de figuur die ze beschrijft dus ook. Misschien komt het doordat het over een boerengezin gaat? Ik kom namelijk niet uit een boerengezin, dus ik herken dat niet.
BeantwoordenVerwijderenEen boek over opgroeien in een religieuze gemeenschap, wat het bleef meest bij me bleef hangen is 'De erfenis van Adriaan'. Het gaat over het ontstaan van evangeliegemeente de Kandelaar in Rotterdam (nu Europoort).
Ik heb alleen 'knielen op een bed violen' gelezen en de verfilming van 'dorsvloer vol confetti'. Verschil tussen beiden was dat ik de eerste wel met liefde voelde beschreven. Verfilmen van het boek vind ik een groot gevaar. Vaak gaat er veel verloren en ook de regisseur interpreteert het boek. Ik wil dat zelf interpreteren. Daarom wil ik geen oordeel vellen over het tweede boek, waarvan ik alleen maar de film heb gezien. Van het eerste boek heb ik een stukje verfilming gezien. In de film miste ik het respectvolle wat Jan Siebelink wel heeft in zijn boek.
BeantwoordenVerwijderen