Als ik mijn dagboekstukjes lees, doe ik dat met een lach en een traan. Ik zie mezelf als de kleine observeerder, en dat is hoe ik mezelf nog steeds omschrijf.
Vandaag laat ik mijn dagboek even met rust.Onder het plaatje lees je waarom.
.gif)
Terughuiveren
Ik laat mijn dagboek vandaag even met rust omdat ik de sprong ga wagen van mijn dagboekstukjes van de lagere school naar het voortgezet onderwijs. Ik weet niet goed hoe ik dat moet doen. Het grote pesten doemt op. De meisjes uit mijn dorp waren de daders, en het gebeurde elke dag, in de bus. Er was niemand die me hielp.
Vage herinneringen
In het boek "Memoires schrijven" [1] lees ik:
Je weet het verschil tussen vage herinneringen en scherpe herinneringen, en de vage blijven onvermeld of worden bestempeld tot twijfelachtig.
Ja, wat ik tot nog toe heb geschreven, waren vage herinneringen. Ik heb ze alleen omdat ik ze destijds in mijn dagboek opschreef. Twijfelachtig zijn ze niet, maar wel erg vanuit mij als kind, en wat begreep ik nou van de grote mensenwereld?
Scherpe herinneringen
Wat ik nu wil schrijven, zijn scherpe herinneringen.
Sowieso zijn de scherpe herinneringen van groter belang, aangezien dat de herinneringen zijn die je hebt gekoesterd en die al je hele leven door je hoofd spoken. Tenzij je kijkt naar wat je echt hebt meegemaakt, zullen de diepere bedoelingen zich voorgoed aan je blikveld onttrekken. Je zult nooit de complexe waarheden boven tafel krijgen... dan mis je de bevrijding die het kan geven om je leven te onderzoeken.
Voorzichtig schrijven
Ik wil kijken naar wat ik echt heb meegemaakt. En er met voorzichtigheid over schrijven. Ik zal hun namen veranderen, omdat ik de mensen om hen heen, die hen herkennen, niet in verlegenheid wil brengen. Het schrijven van deze blog helpt me om ermee te beginnen. Morgen? Ja ik denk dat ik morgen begin.
😎 Nee, ik vind het niet leuk om te schrijven over het pesten in de schoolbus.
.gif)
Tijd voor een herziening
Ik heb er ooit over geschreven en het deels verwerkt maar als ik dat nu terug lees en vergelijk met mijn dagboeken klopt het niet helemaal. Ik zat niet in de brugklas maar in het tweede jaar. Tijd voor een herziening van: Ik hunker naar een lach van U
---
[1] Memoires schrijven, Mary Karr
💬 Heb jij goede herineringen aan je middelbare school periode?
Nee, ik heb weinig goede herinneringen aan de middelbare school helaas vanwege pesten en ik hoorde nergens bij. En er werd vroeger ook weinig mee gedaan door leerkrachten. Daar is nu wel meer aandacht voor heb ik het idee. Terecht! Het is zó beschadigend....
BeantwoordenVerwijderenDank! Wat erg dat jij er ook mee te maken had. Je vergeet het nooit meer en bepaalde dingen roepen het ook weer op. Ja, ik las ook dat er nu meer aan gedaan wordt en dat is idd terecht.
VerwijderenJe hebt jezelf een pittige opdracht gegeven. Knap dat je er wederom mee gaat beginnen! Zelf ben ik juist op de lagers school veel gepest. Op de middelbare had ik gelukkig drie vriendinnen in de klas, waardoor de scherpe randjes van het pestgedrag van de lagere school eraf zijn gegaan. Mijn ervaring is, net wat jijzelf ook schrijft, dat de situatie niet altijd helemaal zo was als dat je het beleefde als kind. Je beleefde het met een 'gekleurde' bril. Wat het overigens niet minder erg maakt! Volwassen geworden kan je daardoor echter wel er met een andere blik naar leren kijken. Maar dan moet je wel door de pijn heen. Zo heb ik het zelf ook ervaren... En daar is moed voor nodig. Veel moed, weet ik... Je bent een dappere vrouw!
BeantwoordenVerwijderenDank je wel Yvonne. Ik weet niet, die gekleurde bril. Ik was geen kind meer en weet dat het echt zo was. bepaalde andere dingen weet ik niet meer zo goed, of het in het eerste of tweede jaar was. Lieve reactie, waardeer ik echt.
Verwijderen