Om te vertellen wat voor herinnering ik heb aan deze witte bomen moet ik heel wat jaartjes terug in de tijd, naar het jaar dat mijn opa stierf. Dat was het jaar waarin er iets gebeurde dat ik nooit verwachtte. Er vond geestelijk een totale omkeer plaats. Van iemand die God haatte, werd ik iemand die God liefhad.
Ik verlangde zo naar een gesprek over de Heere
En in die tijd kreeg ik een sterke geestelijke betrekking op de dominee van onze kerk. Ik liep vaak over de Kosterijweg in de hoop hem te zien. Ik hoopte dat hij in de tuin zou zijn, of uit het raam zou kijken en dat hij mij dan zag en naar binnen zou roepen. Ik verlangde ernaar om met hem te spreken over wat er in mijn hart leefde. Over de boeken van Andrew Gray, over verdriet over mijn zonden en vooral over het zien op Jezus.
De dominee wist alles
De dominee wist alles van mij, dacht ik.
Want hij preekte over mÃj. Hij zei precies wat er op mijn zolderkamer gebeurde, hoe ik op mijn knieën lag met een open Bijbel, bedelend om genade bij God. Ja, zei hij met zijn sonore stem:
“Als God een mens bekeert, dan wordt er van de daken verkondigd wat die mens in zijn binnenkamer beleeft.”
Van de daken verkondigd, dat betekende dat de dominee op de preekstoel precies onder woorden brengt wat jij van binnen meemaakt.
In mijn ogen was de dominee een heraut van God. Als hij sprak leek het alsof de hemel zich opende. Dat was ook zo, zei hij, want hij sprak immers Gods woord na. Voor mij was dat een ontzagwekkend gebeuren waar ik iedere zondag naar uitzag. Maar ik werd er ook vaak een beetje bang van. Want hij zei hij ook dingen als:
“Het nieuwe leven wordt niet pratend geboren. Het kan alleen maar schreeuwen naar God en het kruipt over de grond, bedelt om een kruimeltje genade.”
Beginnend leven praat niet.
En dus zweeg ik. Ik ging niet in gesprek, maar bleef van verre staan. Ik zag Gods kinderen als bomen wandelen en dat was hèt kenmerk van het beginnende leven.Je bent niet opeens de gevierde man of vrouw.
Ik durfde hem niet aan te spreken, amper te groeten. Want als ik wél sprak, had ik een stem, en dan zou dat beginnende leven juist niet in mij zijn.
Ik had zoveel vragen die ik wilde stellen.En op die manier werden de oudvaders mijn beste vrienden.
Hun boeken dan hè.
Deze berken zijn de stille getuigen van een tijd, waarin ik dacht dat het een teken van leven was om zwijgend over de aarde te gaan. Vol besef van de heiligheid van God, en vol eerbied voor Zijn knecht(en) hier op aarde. Ik omarm dat meisje van toen. Ze is een onderdeel van wie ik nu ben. Nog steeds werk in uitvoering (hint: verkeersbordje op eerste foto)
Dol op witte berken
Ik ben dol op berken. Vroeger stonden er langs de Kosterijweg nog veel meer berken. Voor ons huis stonden er ook twee. Ik trok heel voorzichtig zo’n dun schilletje van de stam en deed alsof het een sigaretje was. Berken horen bij mijn herinneringen, bij mijn wandelingen, bij dat meisje dat ik ooit was.
Iemand die stil blijft staan bij witte berken in de tuin
* P. Blok werd predikant in Kootwijkerbroek op 6 november 1986. Hij overleed op 3 juli 2019 op 99-jarige leeftijd.
© 2025 Aritha. Alle rechten voorbehouden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Super dat je reageert! 😄