Vandaag kwam de kaart! Ik raapte hem op in het gangetje haalde hem voorzichtig uit de envelop. Gaaf: mijn kerk uit Kootwijkerbroek in zwart-wit. Ik kocht een ansichtkaart op Marktplaats. De reden dat ik hem kocht is dat plaatjes me helpen me om in de sfeer van toen te komen.
Gereformeerde Gemeente Kootwijkerbroek
Kijk, zo zag het gebouw van de Gereformeerde Gemeente er uit
toen ik er kerkte. Dat wil zeggen: na de verbouwing. De oude kerk vond ik mooier want die had oranje dakpannen.
Een zegentje
In deze kerk luisterde ik naar de preken van ds. P.Blok. Volgens mezelf, nam ik hier nog wel een eens een zegentje* mee naar huis. Ik deel in deze blog een citaat uit wat ik ooit schreef. Aan het eind van de blog vertel ik wat ik er nu van vind.
Citaat uit 1998
Gisteren is het zo fijn geweest. De dominee preekte uit Jeremia 31 over: “De Heere is me verschenen van verre tijden! Ja, Ik heb u liefgehad met een eeuwige liefde; daarom heb ik u getrokken met goedertierenheid. O, ik heb de stem van de Heere weer mogen horen. En ik had het helemaal niet verwacht en zeker niet verdiend. Je kunt soms wel denken: ik heb het zo verzondigd, nou komt de Heere nooit meer terug. Maar nou heb ik mogen zien dat elke godsontmoeting alleen maar mogelijk is omdat daar een biddende en voortredende Borg is bij Zijn Vader. Die laat zien dat Hij zijn bloed gestort heeft voor zo’n mens die er steeds weer alles doorbrengt. Als thema had de dominee: “De openbaring van Gods liefde”, en hij verdeelde de preek in drie stukken: 1. Het is een opzoekende liefde, 2. Het is een eeuwige liefde, 3. Het is een trekkende liefde. Ik kan niet alles op schrijven maar het was zo beschamend. Ik gedenk der weldadigheid uwer jeugd, de liefde uwer ondertrouw, toen gij Mij nawandelde in de woestijn, in onbezaaid land.”
De wet zal altijd blijven slaan en dat terecht. Maar dan is er toch nog een mogelijkheid en die is alleen in Hem te vinden die zeg: Komt herwaarts tot Mij, allen die vermoeit en belast zijt en Ik zal u rust geven. Híj kan zeggen: Ik draag die heilige wet, diens gij de sterveling zet in ’t binnenst ingewand. Dan kan het voor mij ook nog.
Terugblik op wat ik schreef
Als ik dit lees, voel ik me klein en verwonderd dat de Heere in mijn hart heeft willen werken onder die prediking. Toch zie ik nu hoe de kerkelijke cultuur mijn denken en zelfs mijn schrijftaal heeft beïnvloed. De vraag die me jarenlang bezighield: “Heeft God mij lief? Zijn mijn zonden vergeven?” Het eerste wist ik niet. Het tweede? Daar twijfelde ik steeds aan. Ik hoopte erop. Ik was tot Christus gekomen, maar was mijn komen wel het juiste komen?
Daarom schreef ik in 1998: "Elke Godsontmoeting is mogelijk door de biddende Borg bij Zijn Vader, die Zijn bloed heeft gestort voor een mens die steeds weer alles doorbrengt." Het was mogelijk. Dat scrhijf ik ook aan het eind: dan kan het voor mij ook nog. Maar de vrijheid die in Christus Jezus is, miste ik, omdat daar zelden over gepreekt werd. Terugkijkend doet het me pijn. Ik had zo graag gewild dat het anders was gegaan. Er zijn nog meer dingen die me opvallen in dit stukje. Daarover later.
😂 Sjonge, wat een ansichtkaart teweegbrengt zeg: ik herinner...
Hoe vinden jullie de schrijfstijl van mijn citaat uit 1998? Heldere spiegel of een reformatorische achtbaan?
*zegentje is een van de verkleinwoorden uit de tale Kanaäns.
Het klinkt allemaal heel erg bekend. Nog steeds hoor ik dit soort dingen, en eigenlijk wil ik daar weg. Maar waar naartoe dan…
BeantwoordenVerwijderenGeen woorden voor eigenlijk... je wordt er depressief van
VerwijderenJa, herkenbaar Aritha. Hoe vaak vraag ik me ook af: Waarom heb ik dit niet eerder gezien en willen erkennen? En toch? We groeien ernaartoe.
BeantwoordenVerwijderenEn die tale kanaäns. Ja, die hoor ik ook nog regelmatig. Zoals: We zullen trachten een gebedje uit te spreken... Ik wil er niet mee spotten. Want deze mensen kennende, bedoelen zij het heel serieus en eerbiedig. Maar voor mij persoonlijk, voelt hetn juist oneerbiedig. We nemen allemaal onze historie en opvoeding mee. Het is niet erg, als we maar wel Hem op het oog hebben, onze Zaligmaker. Voorheen oordeelde ik veel te snel en dacht dat bepaalde mensen dan geen christenen waren omdat zij dwaalden. Maar nee... Ik weet vast, dat ik ook in bepaalde dingen dwaal, al besef ik dat nu nog niet. En zal ik het misschien nooit gaan beseffen. Het gaat ook niet om mij. Het gaat om Christus, Die het voor ons volbracht heeft. Ik ga steeds meer begrip opbrengen voor de worstelingen van mensen die juist in die kringen leven. En met die worstelingen bedoel ik dat ze werkelijke met Gods Woord worstelen en met wat zij geleerd hebben vanuit hun opvoeding en in de kerk... Het valt werkelijk niet mee dat los te laten. Net als het voor mij mijn roomse opvoeding moeilijk loslaten is. Mijn roomse perfectionistische opvoeding van altijd het goede en het goed 'moeten' doen... Dank God, dat Hij voor ons allen heeft betaald, in geloof van Zijn verlossingswerk. Hallelujah!
Het gaat om Christus, Die het voor ons volbracht heeft. Dat is echt een mooie zin in je bericht. Bedankt Yvonne.
VerwijderenAch dat het toch eens wezen mocht dat het kwam te staan....... Dat is wat ik me herinner van de Gereformeerde Gemeente. 54 jaar mee verbonden geweest. Met veel strijd, veel twijfel, veel ongeloof. Gewoon een gedoopte heiden, die nooit voldeed aan de wet (die door Jezus is vervuld) en nooit goed genoeg voor het evangelie.
BeantwoordenVerwijderenToen ik overging naar de PKN zei een ouderling tegen me: Dat is een volkskerk, daar ga je je niet thuisvoelen. Hij bedoelde het negatief in de zin van een wereldse kerk.
Het enige antwoord wat ik had was: wat een geluk dat Jezus naar het "gewone volk" ging. Toen ik dat zei verbrak hij gelijk het gesprek. Persoonlijk heb ik geen hekel aan de "zwaar gereformeerde richting" maar zij wel aan mij. De ex-gemeenteleden waar ik vroeger goed me op kon schieten lopen me nu voorbij alsof ik niet meer besta. Tja, ik hoor er nu eenmaal niet meer bij.
Pijnlijk herkenbaar. Dank je wel.
Verwijderen