Zaterdagavonden met Smytegelt

In het eerste jaar van ons huwelijk deden we ons uiterste best om zo goed mogelijk voor God te leven. We waren jong, onzeker en hadden nauwelijks voorbeelden om ons aan vast te houden—behalve dat van mijn ouders natuurlijk. Maar ja, we wilden het toch nét iets anders doen. Beter. Serieuzer. Grondiger.

Hoe zag een leven met God er in de praktijk uit?

We hadden geen idee, maar één ding was zeker: we zouden dat samen gaan ontdekken. Biddend natuurlijk. En met volle overtuiging. 😆

Eén ding stond voor ons als een paal boven water: de zondag moest anders zijn dan alle andere dagen. Een dag apart, heilig. En we wilden een bewuste voorbereiding hebben, zodat we niet zomaar de zondag inrolden.

Zaterdagavond: voorbereiding op de zondag

Daarom stopten we op zaterdagavond met ons werk. Ik legde mijn schrijfwerk aan de kant, mijn man schoof zijn studieboeken opzij. Na het douchen pakte hij Keurstoffen van Smytegelt, en las hij mij een preek voor. Het waren plechtige momenten, gewichtig, alsof we een klein ritueel hadden gevonden dat ons hielp om dichter bij God te komen. Terwijl ik dit schrijf, ligt datzelfde boek naast me. De kleine, aarzelende kruisjes die mijn man toen bij elk gelezen hoofdstuk zette, zijn nog altijd zichtbaar.

👇 Goed kijken, dan zie je het kruisje op de foto

Een vertrouwde stem

Onze keuze voor Smytegelt kwam niet zomaar uit de lucht vallen. In mijn ouderlijk huis stonden twee stevige, bruine banden met gouden letters op de rug. Mijn moeder vond troost in zijn preken—troost in tijden van twijfel en verdriet. Ik zag haar vaak met een boek op schoot, bladerend, lezend. Toen wij trouwden, kregen we een eigen exemplaar: Keurstoffen of verzameling van zeer uitmuntende predikaties. 

💖 Het voelde vertrouwd om met deze woorden de zondag tegemoet te gaan: verbonden met de generaties voor ons.

Ernst en schuldgevoel

Mijn gedachten dwaalden soms af tijdens het luisteren en direct voelde ik me schuldig. Dat beleed ik dan in mijn avondgebed, want zulke momenten konden onmogelijk Gods goedkeuring wegdragen. En toch... Smytegelt schreef ook dingen die mijn hart raakten—en dat nog steeds doen. Zoals deze woorden, die ik hier verkort en in eenvoudiger Nederlands weergee:

“Geliefden, wees niet tevreden met een zwak en dor geloof. Ach, als u zo blijft, mist u troost en kracht om God te dienen. Onderzoek uzelf. Misschien leeft u in nalatigheid of zonde, bent u niet trouw in uw roeping, stelt u God niet voorop, of verwaarloost u gebed en Bijbelonderzoek. Is er iets te belijden? Verneder u dan voor de Heere en richt uw slappe handen weer op. Hij wil geen luie dienstknechten, maar toegewijde kinderen!

Laat uw zwakheid u niet moedeloos maken. God kent uw zwakheid, maar Zijn verbond blijft. Roep vol geloof:

‘O God, U bent mijn God! Wie heb ik naast U in de hemel? Op aarde verlang ik niets buiten U. Bezwijkt mijn hart, dan blijft U mijn deel voor eeuwig.’”

 Nieuwe gehoorzaamheid

Ik schrijf over zware dingen, maar het voelde niet zwaar. Wat ik deed, zag ik als mijn antwoord op het verbond dat God met mij sloot toen ik nog geen twee weken oud was. Zoals het doopformulier zegt:

“Overmits in alle verbonden twee delen begrepen zijn, zo worden wij ook weder van God door den Doop vermaand en verplicht tot een nieuwe gehoorzaamheid.”

Dit was dus mijn nieuwe gehoorzaamheid: preeklezen op zaterdagavond 😎

Het herinneren waard

Wat een herinnering. Toch de moeite waard om over te schrijven. Onder de foto noem ik nog wat leuke feitjes, gewoon uit mijn hoofd. De zwaluwen winnen het, die vond ik echt geweldig. Ja, en dat wij samen waren... ook niet onbelangrijk. 

🌸 We woonden in Elst, vlak bij de rivier. Die lente keerden de zwaluwen terug en nestelden zich in de oude schuur. Ik had nog nooit van zo dichtbij gezien hoe ze hun lemen huisjes bouwden, hoe piepende snaveltjes opensperden bij elke voedervlucht. We genoten er zo van.

🚢 Op de horizon dreven de boten traag voorbij, hun motoren bromden diep in de avondstilte. Soms keek ik ernaar en vroeg me af: zouden mijn voorouders ook op de Rijn gevaren hebben? Zo, langs Elst…

🏗️ Mijn man werkte als bouwkundig ingenieur. We leefden eenvoudig, met net genoeg voor huur en boodschappen. Wat een blijdschap toen we ineens iets overhielden… en graskaas konden kopen! 🧀✨

📖 Ik schreef mijn derde boek af. Wat was ik blij dat mijn uitgever het uit wilde geven. Ik genoot van het proces en begon meer studieboeken te lezen over "schrijven"

🤰We verwachtten een kindje. Jong waren we, vol hoop, zoekend naar Gods weg, terwijl het zich als vanzelf ontvouwde.

De foto's (de eerste en de laatste 2) heb ik te danken aan het fotoalbum van mijn ouders. Na hun overlijden nam ik het mee. Zelf hadden we geen foto’s van deze periode—wie dacht daar nou aan? Maar wat een verrassing om dit terug te zien!

🏡 We huurden de helft van een woonboerderij. Gemeubileerd. We hoefden zelf niets mee te sjouwen… behalve onze boekenkast. Die was wél van ons. En wat stond daar natuurlijk in? De keurstoffen van Smytegelt. 

--

P.S Deze blog komt niet letterlijk in mijn boek, maar het is wel een deel van het raamwerk. Onze zaterdagavonden met Smytegelt, de ernst, de eenvoud—het hoort erbij. Zonder dit zou mijn verhaal incompleet zijn.