Het laatste huisbezoek (2)

Vervolg op: het laatste huisbezoek (1)

“Het zit een voet te hoog, Vermeulen. U kent nog geen genade. Het moet in uw hart klinken: ‘Straf mij maar, ik heb het verdiend!’ U hebt het zondag toch gehoord van de dominee: zondag 23!”

Met die woorden eindigde mijn vorige blog.

O ja, die bewuste catechismus-zondag. Zondag 23.*

Ik weet nog hoe mijn man en ik er in die tijd veel over spraken. Het hield ons allebei bezig, omdat het voor ons gevoel zó belangrijk was. We lazen samen in de Bijbel, in Brakel en Bunyan, en kwamen daarin veel geloofsvoorbeelden tegen zonder die ene ‘vierschaar-der-consciëntie’-ervaring waar onze dominee toen op doelde. We namen ons voor om er vragen over te stellen tijdens het huisbezoek. Maar zover kwam het niet.

Lees hieronder hoe het huisbezoek verder ging 👇

Wat ik zei
Ik schudde mijn hoofd en zei:
“Maar… het hoeft toch niet precies zoals de dominee het zegt? In de preek van zondagavond zaten dingen die ik niet in de Bijbel vind. Veel onbijbelse elementen.”

De reactie kwam onmiddellijk.
De ouderling keek me fel aan. De diaken ook. Twee paar ogen. Verontwaardigd.

“Durft ú dat te zeggen, mevrouw Vermeulen? Van uw man kunnen we dat verwachten. Hij is hervormd opgevoed. Maar u? U hebt toch belijdenis gedaan van deze waarheid!”

Iemand die Psalm 130 beleeft...
“Ik geloof niet dat er enig werk van de Heere in u is,” zei hij.
“Ik vraag me af wat u aan het Heilig Avondmaal doet. Iemand die Psalm 130 beleeft, heeft geen kritiek op de prediking!”

Huh?
Wat zegt hij... Dit kan niet waar zijn.
Dit gebeurt niet.
Dit overkomt ons toch niet?

Kindje dopen?
Hij ging door. De woorden bleven komen:

“Waarom blijven jullie eigenlijk nog bij onze kerk? Jullie zijn het niet met de prediking eens. Met zulke denkbeelden passen jullie niet binnen ons kerkverband. Ik kan me niet voorstellen…” — zijn blik gleed naar mijn buik — “…dat u straks uw kindje bij ons kunt laten dopen. Dat kunt u onmogelijk doen. U bent het niet met onze leer eens!”

Ik legde mijn hand op mijn buik.
Ons kindje. Ik voelde het bewegen. Had het mijn schrik gevoeld?

Ik had het anders moeten zeggen. Niet het woordje onbijbels gebruiken.

Jullie horen hier meer van
Bij het weggaan hoorde ik mijn man nog vragen:
“Mogen we u schrijven? Om uit te leggen hoe we tot zulke gedachten zijn gekomen? Over die vierschaar der consciëntie?”

De ouderling zei:
“Nee. Dat mag niet. Jullie horen hier nog meer van.”
Grimmige woorden.

Raam open, frisse lucht!

Toen ze weg waren, stond ik op.
Ik liep naar het achterraam en duwde het open.

Lucht. Frisse lucht.

Ik wilde dat deze kamer weer van mij werd.

Had ik maar gezwegen.
En toch ook weer niet.
Nog steeds verbijsterd.

🔹 Dit stukje is deel van mijn vooronderzoek voor een boek dat ik hoop te schrijven over mijn geloofsweg. Het raakt me opnieuw. Schuldgevoel en loyaliteit waren lange tijd mijn metgezellen. Ik schrijf dit om te laten zien dat het mogelijk is: verder leven na “dit” —  ook als je verbijsterd bent en het gevoel hebt dat je nergens meer bijhoort.

Wie mij veracht’, God wou mij niet verachten,
Noch oor noch oog van mijn verdrukking wenden;
Maar heeft verhoord, wanneer ik uit d’ ellenden
Riep naar omhoog.

— Psalm 22 (berijmd)

≪ ◦ ❖ ◦ ≫

Broeders, bidt voor ons

Juist als je meemaakt hoe geestelijk gezag misbruikt kan worden, ga je des te dieper beseffen hoe belangrijk het is om te bidden voor wie leiding geven in de gemeente. 

Gisteren, na het schrijven, ging ik lekker een eind wandelen. Onder "mijn" boom — waar ik vaak koffie drink — las ik de meditatie van Spurgeon via Truth for Life.[1] “Broeders, bidt voor ons,” stond erboven. En ik dacht: dit sluit zó aan bij wat ik net geschreven had. Daarom eindig ik deze blog met een korte samenvatting:

Daarom, geliefde vrienden: bid voor ons. Smeek bij God voor ons.

Wij zijn beklagenswaardige mensen als we het gebed van de gemeente moeten missen. Maar gezegend zijn we, als we daarin gedragen worden.

Jullie verwachten de geestelijke zegen niet van ons, maar van onze Meester. En toch: hoe vaak heeft Hij die zegen juist door Zijn dienaren heen gegeven?

Bid daarom — keer op keer — dat wij de aarden vaten mogen zijn waarin God het Evangelie legt.

Wij, allen die Hem dienen als predikant, zendeling of student, smeken u in de Naam van Jezus: "Broeders, bid voor ons." — 1 Thessalonicenzen 5:25

 * In sommige bevindelijke kringen wordt het laatste deel van Zondag 7 — over vergeving, gerechtigheid en zaligheid — bewust overgeslagen. Het zou pas thuishoren bij Zondag 23, als het geloof rijper is of gepaard gaat met een vierschaar-ervaring. Maar wie de Catechismus zorgvuldig leest, ziet hoe sterk Zondag 7 en 23 bij elkaar horen. Het geloof dat daar beschreven wordt, hoe klein of aarzelend ook, deelt al in Christus. Dat inzicht bracht ons rust — maar werd ons niet in dank afgenomen.

[1] Truth for Life

🌿Wordt vervolgd.