GerGem-meisje gaat trouwen (2)

De rode hoedjes zijn hervormde hoedjes, de donkere hoedjes zijn GerGem-hoedjes. Grapje natuurlijk. Maar hieronder zie je een foto van onze trouwceremonie in de kerk. Ergens daar vooraan staan wij samen. 

Foto in de kerk

De fotograaf mocht eigenlijk geen foto’s maken in de kerk – heilige grond en zo – maar hij waagde het toch. En eerlijk? Ik vergeef het hem met liefde. 

Spanning voor de kerkdienst

Ik voelde me het meest gespannen voor de kerk. Niet vanwege de dominee – hij had geen strikte regels over trouwjurken of sluier versus hoedje. Maar de gemeenteleden… sommige hingen sterk aan bepaalde tradities, en ik kende hen niet goed genoeg om te weten wie daar hoe over dacht. Dus piekerde ik wat af. Helemaal voor niks, want voor zover ik weet is er geen negatief woord gevallen.

Welke tekst zou het worden?

Welke tekst zou de dominee kiezen om over te preken? Ik was benieuwd. In onze kerk werd de trouwtekst niet vooraf meegedeeld – de dominee kreeg de teksten van God. 

Nou ja… soort van 😅

Ik hoopte op een tekst die me zou bemoedigen. Iets wat met ons mee zou gaan. Iets wat mij persoonlijk dichter bij God zou brengen.

Maar toen hoorde ik de tekst: Ik zal Uw bevelen overdenken en op Uw paden letten (Psalm 119). En eerlijk? Ik was teleurgesteld. Niet omdat ik Gods geboden niet wilde overdenken – dat deed ik met alle liefde van mijn hart. Ik wilde gewoon niet alleen weten hóé ik moest leven, ik wilde de Levende zelf. Het voelde als hongeren en dorsten naar Iemand die dichtbij was, maar net buiten bereik. Ik verlangde zo intens naar Hem. 

Terugluisteren na 34 jaar

Na 34 jaar luisterde ik vandaag de trouwpreek opnieuw, precies op onze trouwdag. Jarenlang had ik er een vervelend gevoel bij als ik eraan terugdacht, maar nu verbaas ik me erover dat ik er zo anders naar luister. Het was een mooie preek. Mijn moeder zei op zulke momenten: "Dit was dominee Blok op z'n best." Ik voelde me verbonden met hem, op een goede manier. Dat komt ook door de toespraak die hij hield, bij het uitreiken van onze trouwbijbel.

Vanmiddag schreef ik de preek uit terwijl ik het cassettebandje afspeelde – steeds pauzeren, terugspoelen, verder luisteren. Maar het is gelukt! Nu kan ik het later rustig teruglezen.

Van de toespraak onthield ik destijds maar één zin: "Ik heb je niet kunnen bekeren." Nu hoor ik dat zinnetje in de context en het doet me echt wat.

De toespraak in de juiste context:

Het is ruim 4 jaar geleden, dat ik intrede gepreekt heb ik de gemeente van Kootwijkerbroek. Ik zie je nog lopen in, door Kootwijkerbroek. Ik heb je ook gezien in de kerk, op catechesatie, op belijdenis en daarna. Eén ding kon ik niet. Ik kon je niet bekeren. Dat is een daad van God. Gelukkig maar hè, dat de HEERE dat doet. Een eenzijdig werk waar Hij wèl mensen voor wil gebruiken. Beetje slijk, je weet wel zoals bij die man, die zijn ogen met slijk werden ingewreven door Jezus. En die de opdracht kreeg om naar het badwater te gaan. Hij heeft het slijk van zijn ogen gespoeld; dat slijk heeft hij niet meer gezien.

Toen de Heere Filipus gebruikte in Zijn hand om de kamerling de ogen te openen voor het Lam van God, en de verzoening der zonden, dat staat er zo eenvoudig dat de kamerling zijn weg reisde met blijdschap en hij zag Filippus niet meer. Zou hij hem vergeten hebben? Tuurlijk niet, hij is hem niet vergeten. Maar het was niet het belangrijkste meer.

Je mag mij best vergeten hoor, ik ben niet zo belangrijk. Als je de Heere maar niet vergeet als je straks daar bent. Probeer in alle eenvoud te leven naar het Woord van God. Er zijn mensen die denken dat het leven met God een benauwd leven is. Hoe kom je er bij! Kunnen ook de bruiloftskinderen treuren, zolang de Bruidegom bij hen is? Ze hebben iets dat de wereld niet heeft: ze kunnen altijd met hun zorgen en noden bij de Heere terecht. Ze hebben geen tekorten want de Kassier der armen leeft nog altijd. Goede tijd kindern, gezegende tijd.

Ontspannen na de kerkdienst

Na de dienst reden we naar het restaurant en tijdens het eten viel de spanning pas echt van me af. Ik kon weer lachen, genieten, blij zijn.

Jaaa, het GerGem-meisje trouwde met haar ware Jacob. En zoals de dominee zei in de preek, zo ging het ook echt:

Jullie pad was vanmiddag naar deze plaats. Straks nadat deze dag aan jullie voorbijgegaan is met al zijn verborgheden, dan loopt je pad buiten Kootwijkerbroek naar jullie eigen woning. Een stukje van je leven is voorbij; dat is oud. Het nieuwe wacht!