Dit gaat niet over opoe Ruit (2)

Geef me Zevenmijlslaarzen
Ik zei tegen mijn man dat ik met zevenmijlslaarzen grote sprongen wilde maken, hup hup hup, over deze herinnering heen naar de onderwerpen die ik liever bespreek. Maar hij keek me aan en zei: "Dit hoort er juist bij... het heeft je als jong meisje zo in de war gebracht."  Dus klapte ik mijn laptop open en besloot toch weer over opoe Ruit te schrijven.

😉 Ik met zevenmijlslaarzen (created by my son)

Een Moeder in Israël

In zijn boek Uit de opperzaal beschrijft mijn oude dominee zijn herinneringen aan deze ‘moeder in Israël’ met eerbied en dankbaarheid. Hij zag haar als een geestelijke steunpilaar van de gemeente, een vrouw met diepe geloofs inzichten, die op haar sterfbed krachtige woorden van waarschuwing. Voor hem was dit een getuigenis van haar trouwe wandel met de Heere en de bijzondere rol die zij speelde in het leven van Gods volk.

De Profetie van Opoe Ruit

Haar sterfbed-profetie vergat hij nooit:

De weerstand tegen God, Zijn Woord en Zijn volk zal grote vormen aannemen. Het overblijfsel van de genade zal klein worden. De vorm zal het wezen gaan benauwen. Maar Gods deugden zullen zichtbaar zijn in het bewaren van de Zijnen onder het oordeel, en het onderscheid zal openbaar worden tussen het ware leven en het nabijkomende leven.

 

Mijn Eigen Herinneringen
Nu ik hier zit, meer dan 35 jaar later bedenk ik dat ik mijn eigen herinneringen heb aan vroeger. Ik herinner me hoe ds. P. Blok vaak opoe Ruit aanhaalde. "Kennen we daar nog wat van in Kootwijkerbroek?" vroeg hij dan. En ja, nu begrijp ik beter dan toen waarom hij dit zei: hij voelde een diep heimwee naar de tijd waarin hij, als pas gelovige, omringd werd door deze diep "doorgeleide" mensen. Hun levens waren voor hem een krachtige getuigenis van Gods genade, iets waar hij altijd naar bleef verlangen. Omdat hij het niet meer tegenkwam in exact dezelfde vorm, vroeg hij zich regelmatig hardop van de preekstoel af of de Heere nog wel mensen bekeerde. Ik vond dat beangstigend. Daar zat ik dan met honger en dorst naar God. Met de vraag: hoe kom ik tot God bekeerd. Was God uitgewerkt dus? 

De Druk om te Voldoen
Ik begrijp in 2024 beter waarom ik zo reageerde op de verhalen van de dominee over opoe Ruit, dan in 1987. Zijn woorden wekten in mij een speurhondgevoel op, ik onderzocht mezelf  naarstig of mijn innerlijke ervaringen op die van het oude volk leken: op die van opoe Ruit, Jan Hardenberg, Thona Melis, en mijn over-overgrootvader Jan Geense. Alleen dan zou het echt zijn. Vaak zette ik met een zucht het vurige stempel "afgekeurd" op de lessen die de Heere me zelf leerde. De druk om hun voorbeelden te volgen was overweldigend. Kijk, een moeder in Israël worden leek onhaalbaar: daar dacht ik  ook niet aan. Maar hoe kon ik dan een minikindje worden van de grote Herder van Israël? Een lam, dat Hij op Zijn schouder zou dragen.

De Goede Oude Tijd
Voor de duidelijkheid: in het eerste jaar van mijn "bekering" ontving ik alles wat de dominee zei met open hart en oren. "Waar is de genade van de oude tijd gebleven?” Waar? Waar? Ik  verloor mezelf in het verlangen van de dominee naar de ‘goede oude tijd’. Ik ging er naar zoeken, erover lezen, ervoor bidden: "bekeer me zoals u al uw volk bekeerd heb..." Ik zette ds. Blok op een voetstuk, zoals hij opoe Ruit had verheven—een klassiek geval van “goed voorbeeld doet goed volgen.

😅😔

Dit gaat NIET over opoe Ruit
Voor alle duidelijkheid, deze blog gaat niet over opoe Ruit maar hoe ik zelf om ging met dit stukje prediking uit mijn jeugd. 

Mensen & Boeken op mijn pad
Gelukkig las ik andere dingen in de boeken uit mijn vaders kast. En de Heere stuurde mensen om op mijn pad, die me hielpen de woorden van de dominee te vergelijken met wat er in de Bijbel stond. Zo dankbaar daarvoor. Anders had mijn hart het misschien nog steeds uitgeroepen naar opoe Ruit en het lieve volk van God, in plaats van naar de God die leeft!

Hoe branden mijn genegenheên,  

Om ’s HEEREN voorhof in te treên!  

Mijn ziel bezwijkt van sterk verlangen;  

Mijn hart roept uit tot God, Die leeft,  

En aan mijn ziel het leven geeft.

 

 💡 Aan mij de taak om in mijn boek te schrijven hoe ik daar langzaam van losweekte.

--- 

*Wanneer ds. P Blok het over 'moeder in Israel' had, ging dit over bepaalde vrouwen in bevindelijke kring van het christelijke geloof. De term Israel, of 'oude volk van God' omhelst dus niet het echte Israël. Alle nadruk ligt op het bevindelijke werk van God in hun harten. En deze moeder in Israël  deelden hun ervaringen in verschillende gezelschappen en in brieven.