Minder hard zijn
"Je moet eens wat minder hard zijn voor dat GerGem-meisje," zei mijn man terwijl we samen koffie dronken. Zijn woorden blijven in mijn hoofd hangen terwijl ik dit typ. Ik weet dat hij gelijk heeft. Ik dacht dat ik aardig was voor haar, maar het blijkt lastiger dan ik dacht.
Het doet me echt wat!
Waarom (beetje boos op mezelf)
Vandaag weer: ik bladerde door mijn oude gebeden. "Waarom bleef ik zo in mezelf zoeken? De zaligheid lag buiten mezelf, in Christus! Ik zag op Hem! Ik kwam tot Hem. Herinnerde ik me dat niet toen? Waarom keerde ik steeds terug naar de meetlat van de kenmerken van Gods volk en hun zielsbevinding.
Ik zeg tegen mezelf:
O, dwaas GerGem-meisje, wie heeft je betoverd om de waarheid niet te gehoorzamen? (naar Galaten 3)
Twijfelen: mijn tweede natuurMijn man vervolgde: "Je kon niet anders. Het is als bij een klein kind: wat je leert, neem je over. Als pasgelovige neem je ook veel dingen aan. Jij leerde jezelf van top tot teen te onderzoeken of je aan de kenmerken van een kind van God voldeed. Want wat als je je bedroog met het oog op de eeuwigheid?". Het werd een soort van tweede natuur om jezelf te betwijfelen.
💬 "Ja," zei ik, "mijn schriften staan er vol mee."
Uit mijn dagboek
Kootwijkerbroek, 1988
Een lange lijst vragen uit mijn dagboek
- Is mijn verstand door Uw Geest verlicht?
- Stemt mijn oordeel overeen met dat van Uw kinderen?
- Is mijn geweten wakker en levend gemaakt?
- Is mijn verkeerde wil gebogen?
- Is mijn geheugen geopend?
- Zijn mijn genegenheden veranderd?
Een gebed, geïnspireerd door de preek:
"Heere, wilt U door Uw levendmakende en wederbarende Geest een diep besef van mijn armoede en ledigheid in mijn ziel werken."
Een vluchtige krabbel onder bovenstaand gebed:
"Wilt U mijn geloof vermeerderen? En als ik nooit geloof heb gehad, wilt U het me dan geven? Om Jezus’ wil."
Heilige Peptalk
Ik schuif mijn bureaustoel achteruit en denk na over ons gesprekje bij de koffie. Heilige peptalk, noem ik het. Ik heb zijn bemoediging zo hard nodig want als ik door mijn dagboeken blader komen de verdrietige gedachten soms zomaar weer naar boven. Ik zei tegen hem: “Waarom greep de Heere niet in? Al die jaren van twijfels en angst… het voelt zo aslecht tegenover Hem.”
Mijn man gaf een prachtig antwoord, en dat anwtoord bewaar ik in mijn hart. Zo, en nu ben ik weer op de plek waar ik hoor: achter mijn laptop, met een stapel oude dagboeken naast me.
-ˋˏ ༻✿༺ ˎˊ-
Stukje uit later dagboek
Voor degenen die zich herkennen in dat arme, twijfelende GerGem-meisje, deel ik een stukje uit mijn latere dagboek:
Werp al uw zorgen op Hem, want Hij zorgt voor u. – 1 Petrus 5:7
God is je niet vergeten. Hij, Die de mussen voedt, zal jou ook geven wat je nodig hebt. Zit niet in wanhoop terneer. Hoop op God! Blijf altijd hopen. Er is Eén, Die om je geeft. Zijn oog is op jou gericht; Zijn hart klopt vol medelijden over jouw verdriet. Zijn almachtige hand zal je de nodige hulp brengen. De donkerste wolken die er nu zijn, zullen zich op Zijn tijd in stromen van genade uiteen laten vallen. De dikste duisternis zal plaatsmaken voor een nieuwe morgen. Als je deel uitmaakt van Zijn familie, zal Hij je wonden verbinden en je gebroken hart genezen. Twijfel nu je beproefd wordt niet aan Zijn genade, maar geloof dat Hij je in tijden van beproeving net zo liefheeft als in tijden van geluk.
Met een beetje olie in de kruik en een handvol meel in de pot overleefde Elia de hongersnood, en jij zult hetzelfde doen. Als je erop vertrouwt dat Hij voor je ziel zorgt, waarom vertrouw je dan ook niet dat Hij voor je lichaam zal zorgen? Kom dan, zeg vaarwel tegen je overmatige bezorgdheid en leg alles wat je angst inboezemt in de handen van een genadig God.
(C.H. Spurgeon, en een beetje van mij)
.jfif)