7 juni 2025
Mijn man stuurde me een oud verhaal dat ik ooit schreef over wat we meemaakten in de Gereformeerde Gemeente. Hij appte ook pdf’jes met brieven tussen de dominee, de kerkenraad en ons. Ineens kwam die tijd weer tot leven — een tijd waarin er zóveel gebeurde dat ik het amper kon bevatten.
Hieronder deel ik iets uit het verhaal. Het gaat over een huisbezoek — nog vóór het fout ging tussen de kerkenraad en ons. Het is mijn eigen ervaring, geen oordeel over hoe het er nu aan toe gaat.
Huisbezoek Gereformeerde Gemeente Veenendaal
“Mag u nog wel eens wat opluisteren onder de prediking van onze dominee?” vroeg de ouderling. “Herkent u zich in de weg die de Heere met Zijn volk houdt?” Mijn hart ging sneller kloppen. Dit vond ik moeilijk want ik herkende me juist niet in de weg die onze dominee preekte over het vonnis en het rechthuis. Ik boog mijn hoofd, staarde naar de vloer, zocht woorden. Zweeg.
Toen vroeg de ouderling: “Is Hij dan zo’n karige God voor u geweest?”
Dat was een andere vraag. Ik keek hem aan en zei: “Nee, Hij is geen karige God!” En ik vertelde over het grootste wonder in mijn leven: dat Hij mij riep uit de duisternis tot Zijn wonderbaar Licht. Hoe Hij mijn zonden vergaf en me daarvan ook verzekerde, door Zijn eigen Woord.
De ouderling kreeg tranen in zijn ogen. “Zo ging het bij mij ook,” zei hij. “Maar er was iemand op gezelschap die tegen mij zei: ‘Nu moet je nog met alles de dood in. Op alles komt te staan: gewogen, gewogen en te licht bevonden.’ En inderdaad ben ik daarna in het gemis terechtgekomen. Het is donkerder geworden dan het ooit geweest is.”
De diaken zei: “Dat is nu de bevindelijke gang van een verloren mens. Wanneer het vonnis over de mens uitgesproken wordt, denkt de mens weg te zinken in de eeuwige verlorenheid. Dan pas treedt de Zoon naar voren en dan pas ontvang je de vrijspraak. Niet eerder.”
“Absoluut,” beaamde de ouderling zacht. “U moet nog ingewonnen worden voor het rechthuis, mevrouw Vermeulen.”
Ik vroeg: “Heeft u dat zelf meegemaakt?”
Hij schudde zijn hoofd. “Ik sta nog voor die grote zaak.”
“Ik ook,” zei de diaken.
Toen vroeg ik: ‘Waarom gaat jullie dan toch naar het Avondmaal?’ Daar wisten ze geen antwoord op.
‘Is het niet zo,’ zei ik, ‘dat wanneer je de Heere Jezus met een waar geloof omhelzen mag, je zonden op dat moment voor honderd procent vergeven zijn? Hij zegt Zelf: Al waren uw zonden als scharlaken, Ik zal ze maken als witte wol.’
‘Gods volk leert het anders…,’ zei de ouderling geduldig.
Sterk ingekort en een heleboel weggelaten
10 juni 2025
🌿✍️ Vandaag was het schrijfdag. Het is niet makkelijk om die nare kerkelijke dingen onder ogen te zien. Het kost energie, en ik wil niet blijven hangen in negativiteit.
Gelukkig las ik vanmorgen een stukje van C. H. Spurgeon dat me raakte en hielp om niet te verdrinken in wat er toen zo verkeerd ging:
“Sommige christenen zijn helaas geneigd om vooral naar de donkere kant te kijken en te blijven hangen bij wat ze hebben doorstaan, in plaats van te zien wat God voor hen heeft gedaan. Maar een gezond christen zal juist zeggen: ‘Ik wil niet over mezelf spreken, maar tot eer van God. Hij heeft mij uit een verschrikkelijke kuil getrokken, mijn voeten op een rots gezet en mijn schreden vastgemaakt. Hij heeft een nieuw lied in mijn mond gelegd. De HEERE heeft grote dingen voor mij gedaan; daarom ben ik blij!’”
Dat beeld van de voeten op de rots komt uit Psalm 40:3: “En Hij heeft mij uit een ruisende kuil, uit modderig slijk opgehaald, en heeft mijn voeten op een rotssteen gesteld, Hij heeft mijn gangen vastgemaakt.”
Het helpt me herinneren dat ook al zitten we soms vast in het modder van de omstandigheden, God altijd weer een rots biedt — een plek om te staan. Meer dan dat: Hij is zelf is de Rots!
En het mooie is: die rots is niet alleen veiligheid, maar ook een plek om te zingen! Spurgeon herhaalt wat David zegt: “Hij heeft een nieuw lied in mijn mond gelegd.” Dat doet me denken aan die hymn die ik zo mooi vind: 🎶 “My hope is built on nothing less than Jesus’ blood and righteousness… On Christ the solid Rock I stand, all other ground is sinking sand.”
Terug naar het stukje van Spurgeon dat ik vanmorgen las.
"Een christen die geestelijk gezond is, zal vol vreugde zeggen: “Ik wil niet over mezelf spreken, maar over mijn God. Hij heeft mij uit een vreselijke kuil getrokken, uit modder en slijk, en Hij heeft mijn voeten op een rots gezet en mijn schreden vastgemaakt. Hij heeft een nieuw lied in mijn mond gelegd, een lofzang voor onze God. De HEERE heeft grote dingen voor mij gedaan — ik ben blij!”
Dit samenvatten van je geloofservaringen is het mooiste wat een kind van God kan doen. Het is waar dat we moeilijkheden meemaken, maar het is net zo waar dat God ons daaruit verlost. Het is waar dat we zonden hebben en we belijden dat met verdriet, maar het is net zo waar dat we een algenoegzame Zaligmaker hebben die ons daarvan verlost en de macht van de zonde breekt.
Als we terugkijken, zou het verkeerd zijn om te ontkennen dat we wel eens in het moeras van wanhoop zaten of door de Vallei van Vernedering trokken, maar het zou net zo verkeerd zijn om te vergeten dat we daar doorheen zijn gekomen — dankzij onze almachtige Helper en Leidsman, die ons “uitgeleid heeft in een ruimte.” (Psalm 66:12)
Hoe dieper onze moeilijkheden, hoe luider onze dank aan God, die ons overal doorheen heeft geholpen en tot nu toe heeft bewaard. Onze zorgen verstoren het lied van ons hart niet; zij vormen de baslijn van ons levenslied. Het refrein blijft: “De HEERE heeft grote dingen voor ons gedaan, daarom zijn wij verblijd!"
Vandaag schreef ik dus verder met die hoop en dat lied in mijn hart. En met mijn voeten op de Rots. Het moeras van kerkelijke wanhoop en de vallei van de Vernedering ontken ik niet. Maar je komt erdoorheen, dankzij Hem: de almachtige Helper en Leidsman.
---
* Huisbezoek: een moeilijk onderwerp (een gesprek met ambstragers uit de GerGem)
