Deel 3 — Onze weg uit de Gereformeerde Gemeente

Dit is deel 3, en eigenlijk zou hier een keurig stukje komen over een preek die veel voor ons mijn man betekende. Dat heb ik beloofd. Ik probeerde het ook. Echt. Ik heb zitten staren, de zinnen verzet, koffie gedronken… maar het lukte niet.

Dus besloot ik iets te doen wat verrassend goed werkt: mezelf interviewen. Soms heb je gewoon een andere deur nodig om hetzelfde huis binnen te gaan.

En hieronder het gesprekje met mezelf 😊

1. Welke woorden uit de Bijbel en de verklaring van Matthew Henry hebben je in die periode het meest geraakt?

Antwoord:
Het waren vooral de woorden uit Jesaja 52:12: “Gijlieden zult niet met haast uitgaan.” En wat Matthew Henry daarbij schrijft: dat de HEERE vóór je uitgaat en je achtertocht is. Dat raakte me, omdat het weggaan niet neerzet als vlucht of breuk, maar als geleid worden. Geen paniek, geen druk van mensen, maar een stap in rust, omdat Hij de weg opent. Het gaf een soort innerlijke ontspanning, alsof eindelijk zichtbaar werd wat er al langer onder de oppervlakte leefde.

2. Hoe hielp die uitleg – ‘niet met haast uitgaan’ én toch ‘met behoorlijke spoed vertrekken’ – jou om richting te krijgen?

Antwoord:
Bij Matthew Henry viel de spanning weg Hij zegt dat het niet gejaagd hoeft, maar ook niet moet blijven hangen als God roept. Dat hielp mij. Ik wilde niet uit emotie vertrekken, maar ik voelde wel dat blijven niet goed voor mijn psyche was. Die combinatie, geen vlucht, maar ook geen treuzelen, gaf me helderheid. 

3. Was het iets dat jullie samen ontvingen, of gebeurde dit geestelijk gezien meer afzonderlijk bij jullie beiden?

Antwoord:
Het liep niet gelijk op. Ik werd (al) eerder geraakt door Jesaja 52 en door die rust die daarin ligt. Bij mijn man kwam het iets later en op een andere manier. Hij kreeg in de weekdienst wel bemoediging, maar het bleef zoeken. We stonden eigenlijk ieder op een eigen plek, met dezelfde vragen, maar kregen op verschillende momenten dezelfde antwoorden. Dat maakte het eerlijk en zuiver; we konden elkaar de ruimte geven zonder elkaar op te jagen.

4. Kregen jullie in die tijd steun van anderen?

Antwoord:
Ja, we kregen bezoek van een echtpaar dat jaren eerder dezelfde weg had moeten gaan. Ze waren eerlijk en nuchter. Ze waarschuwden dat het geen emotionele beslissing mocht zijn. Dat hielp omdat het geen bevestiging was in de zin van “ga maar”, maar een oproep om helder te blijven. Daarnaast waren we niet de enige met deze problemen met de kerkenraad. Deze vrienden leefden intens met ons mee (ongeveer 5 gezinnen)

5. Hoe kwam je man tot het besluit dat jullie de Gereformeerde Gemeente echt mochten verlaten?

Antwoord:
Bij hem kwam de overtuiging tijdens die dienst waarin gepreekt werd over Filippi en over de Macedonische man die Paulus riep. Hij zat daar met zijn nood, werkelijk vastgelopen en zonder zicht op een weg vooruit. Juist in dat moment kwamen de woorden “Zegt de kinderen Israëls dat zij voorttrekken” met zoveel kracht tot hem, dat hij wist dat dit Gods leiding was. Hij ervoer het alsof de Heere hem, net als Paulus, riep, in zijn geval niet naar  naar Filippi, maar naar de Hervormde Kerk. Die overtuiging is jaren later bevestigd toen hij daar tot ouderling werd geroepen.

💗 En het kan best dat ik antwoord 5 nog iets aanpas als mijn man zich iets herinnert wat ik vergeten ben.

6. Hoe hebben jullie uiteindelijk de combinatie van zekerheid en verdriet ervaren, en wat gaf jullie rust om deze weg te gaan?

Antwoord:
Het was dubbel. Er was opluchting dat er eindelijk duidelijkheid kwam. Maar er was ook verdriet, omdat je mensen loslaat die je liefhad. Plus mijn kerk waar ik zo van hield. Wat rust gaf, was dat we niet gingen uit boosheid of teleurstelling, maar omdat de weg voor onze ogen geopend werd. Het maakte de stap makkelijker, ondanks de pijn.

7. En… komt er een deel 4?

Antwoord:
Waarschijnlijk wel. Ik broed we nog op. Zie ik de Gereformeerde Gemeente nog steeds als het Egypte  waar God ons uitleidde? Mocht ik die Bijbelteksten wel op die manier toepassen? 

8. Hoe voel je je als je dit allemaal schrijft

Antwoord:

Eerlijk? Niet fijn. Dit stuk blijft lastig om te verwoorden. Ik merk soms een soort cultuurschok tussen wie ik toen was en wie ik nu ben. Misschien schrijf ik daar in deel 4 nog iets over. En ja… ik word er soms zó refo-moe van. Geen idee hoe ik dat precies moet uitleggen, maar het is wel wat het is.

9. Je zou toch pauze nemen in de winter?

Antwoord:

Ja, dat was het plan. Heel verstandig ook. Maar dit laatste stukje had blijkbaar zelf besloten dat het nog vóór de winter geschreven wilde worden, haha.

Vraag 10.  Iemand op Insta vroeg: hoe gaat het eigenlijk met je boek?

Antwoord:
Hoe het gaat met mijn boek? Nou… er ís nog geen boek. Ik mocht van mezelf nog niet beginnen. Eerst moest dit laatste stukje, hoe we weggingen, herleefd en opgeschreven worden. Dat was de voorwaarde.

Maar nu dit klaar is, heb ik voor het eerst het gevoel: ja, nu kan ik in alle rust beginnen.

🙏 Eerlijk gezegd kan ik daar best wat gebed en bemoediging bij gebruiken.

---

Lees ook: deel 1 en 2