Vandaag las ik het korte voorstukje “Waarom is kerk(zijn) zo moeilijk?” in Sighing on Sunday. Het is de inleiding vóór vier meditaties over dit onderwerp. Megan Hill geeft alvast vier redenen waarom kerk soms pijn doet:
🪨 de wereld is gebroken
⚔️ er is geestelijke tegenstand
🤍 mensen zijn zwak
🚶♂️ mensen zondigen
Dat klinkt eenvoudig, maar het maakt iets helder: kerkelijke pijn komt niet zomaar uit het niets, komt niet altijd vanuit kwaadaardigheid. Soms is het gewoon: wij zijn gebroken mensen, in een wereld die ook gebroken is.
Megan Hill kiest er bewust voor om dit thema in vier kleine stukjes te bespreken, omdat het haar zelf hielp om het zo stap voor stap te bekijken. Geen grote theorie, maar kleine porties die je kunt meenemen je week in. Erlijk gezegd vind ik dat best fijn lezen.
Ik mis wel de laag die bij mijn verhaal hoort. Er zou een punt 5 moeten zijn. Want soms komt pijn niet door één persoon of één moment maar wordt het veroorzaakt door heel het kerkklimaat. Ik noem dit omdat het in Nederland een reëel onderwerp is, zeker binnen delen van de gereformeerde gezindte. Het is niet ieders verhaal, maar wel het verhaal van velen. En daarom verdient het woorden.
Eén mooie zin bleef bij me hangen:
De overwinning van Christus aan het kruis verzekert dat zonde en satan niet het laatste woord hebben.
Mooi toch?
Komende dagen lees ik de vier meditaties die horen bij: waarom is kerk(zijn) zo moeilijk. Ik ben benieuwd wat daarin verder naar voren komt en ik lees verder. Ik spiekte al even... zag geweldige zinnen staan, die ik in mijn dagboek wil schrijven.
Lees hier deel 1: zuchten op zondag
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Super dat je reageert! 😄