Ik dacht dat één blog genoeg zou zijn. Gewoon mijn verhaal. Over uitputting, schuldgevoel en het moment dat ik brak.
Maar toen ik het schreef, wist ik: dit is niet het hele plaatje.
Niet omdat ik nog méér wil vertellen (hoewel, dat ook), maar omdat ik wil uitleggen waarom dit me overkwam. Hoe het geloofssysteem waarin ik zat – vol plicht, levens-ernst – me aanspoorde aan het steeds maar dóórgaan.
Dus ik schreef twee blogs:
-
Eén om te voelen 😢 de vorige
-
Eén om te begrijpen 🧠de volgende
En misschien nog wel het belangrijkst:
📚 Ik heb dit nodig. Om straks mijn memoir goed te kunnen schrijven. Zonder ruis. Zonder zelfcensuur. Met ruimte voor wie dit herkent.
---
Deze blog en de volgende zijn automatisch ingepland. Ondertussen geniet ik van mijn vakantie 😄.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Super dat je reageert! 😄