GerGem-meisje gaat trouwen (1)

Ik blader door ons trouwalbum en blijf hangen bij die ene foto. Het moment dat hij me voor het eerst in mijn jurk zag en mij het boeket gaf. Zijn glimlach... o, daar ben ik nog steeds verliefd op. Het is 34 jaar geleden, maar met die foto is het alsof ik er weer sta. Je denkt misschien: zo’n dag draait om liefde, feest en een mooie jurk. Klopt. Maar ik worstelde ook met een flinke portie stress. 

😐 ...vanwege de regeltjes

De jurk: niet wit, maar wél perfect

Het begon allemaalveel eerder, bij de bruidsjurk. Mijn ouders boden aan om hem te betalen. Weet je hoe duur zo’n jurk is? Ik was er dolblij mee. Maar – er zat een kanttekening aan: ze wilden het alleen doen als ik géén witte jurk koos.

In onze kerk waren witte bruidsjurken een no-go. Wit stond symbool voor reinheid. En tja... wie kon dat nou van zichzelf zeggen? Er was ook de gedachte dat je als “kind van God” bescheidenheid in je kleding liet zien. Lichte kleuren en glanzende stoffen werden met argwaan bekeken. Mijn ouders stonden niet volledig achter die strengheid, maar wilden – heel Bijbels – niemand tot struikelblok zijn. "Je moet zwakke gelovigen niet ergeren," zei mijn vader mild, verwijzend naar 1 Korintiërs 8:12.

En dus gingen mijn moeder en ik op pad, naar een leuke bruidswinkel in Veenendaal. Rekken vol tule, kant en satijn. Ik paste jurk na jurk. Te wit. Te glanzend. Te pofferig. Tot ik hem vond: een oudroze exemplaar met een zachte witte organza laag eroverheen. Zacht. Glanzend, maar niet te opvallend. Precies goed. Mijn moeder en ik keken elkaar aan. Dit is ‘m. We waren op slag verliefd.

Hieronder een foto van mij in de jurk uit onze fotoshoot op de trouwdag

Eerlijk? Zelfs als wit wél mocht, had ik alsnog voor deze gekozen. Ik keek in de spiegel en moest even slikken – was ik echt die mooie vrouw daar?

Hoedje of sluier? 

Maar daarmee waren de keuzes nog niet voorbij. In onze Gereformeerde Gemeente* droegen de meeste bruidjes een hoedje. Zo’n bescheiden, keurig exemplaar. Alleen... ik droomde van een sluier. Iets zachts, dat sierlijk over mijn haar viel en lichtjes meebewoog als ik liep.

De twijfel knaagde. Was dat niet te opzichtig? Zou het opvallen? Zou ík opvallen? Zo’n keuze draaide in onze cultuur niet alleen om wat mooi was, maar om wat als passend en godvrezend werd gezien. Een kind van God treurt immers over haar zonden... en draagt daarom gedekte kleuren, en dan zo’n witte sluier met pailletten – die licht vangen en fonkelen. Ik was bang om tegen God te zondigen als ik tegen de verwachtingen inging. Ik wilde geen mensen teleurstellen.

Mijn moeder zag mijn aarzeling. "Gewoon doen," zei ze. "Ze gaan je heus niet uit de kerk zetten." Ik wilde haar geloven. Ik knikte, maar voelde die bekende knoop in mijn buik. Uiteindelijk hakte ik de knoop door en koos ik voor een lange sluier, vastgezet met een zilverkleurig diadeem. 

👇Mijn tante maakte een bijpassend collier (na 34 jaar mist er een pareltje in de sluiting en kan hij niet meer dicht).

Make-up?

Alsof dat nog niet spannend genoeg was, begon de dag van onze bruiloft met iets wat bijna nóg vreemder voelde: make-up. Sinds mijn bekering droeg ik nauwelijks iets. En nu zat ik, vroeg in de ochtend, in een studio terwijl een visagiste om me heen draaide met kwasten en poeders.

Ze poetste een puistje weg (altijd fijn), streek een vleugje oogschaduw over mijn oogleden, bracht wat rouge aan en kleurde mijn lippen zachtroze. Ondertussen krulden ze mijn lange haar in zachte golven die sierlijk over mijn schouders vielen. Ik keek naar mijn spiegelbeeld. Het eindresultaat was... prachtig. En tegelijkertijd verwarrend.

Ik voelde me feestelijk, maar ook gespannen. Is dit niet te veel? vroeg een stemmetje in mijn hoofd. Wat als de dominee straks fronst? Wat als iemand me aankijkt met die ‘zó ziet een kind van God er toch niet uit’-blik? Hoe kon iets dat zo mooi voelde, me tegelijkertijd zoveel buikpijn geven?

Hij zag mij

En toen – eindelijk – dat langverwachte moment. Hij kwam. Mijn bruidegom.

De deur ging open. Onze blikken kruisten elkaar. Hij stond even stil, alsof hij me in zich opnam. Toen brak er een lach door op zijn gezicht. Verrast. Stralend. Alsof ik de mooiste vrouw ter wereld was. En misschien zag hij me ook wel zo. Hij zegt nog steeds van wel, dat het zo was.

Op dat moment viel alles weg. De tradieties. De twijfels. De zenuwen. Er was alleen dat moment. Alleen wij tweeën. Hij zag mij. En dat was genoeg.

Wordt vervolgd...

Volgende keer vertel ik over de kerkdienst. Want ja... daar valt ook nog wel wat over te zeggen.

💬 Reacties zijn meer dan welkom!
Heb je opmerkingen, een vraag of iets waarvan je denkt: “Daar móét je over schrijven!”? Gooi het in de groep! 😄

-- 

* in Kootwijkerbroek