Rectificatie: GerGem-meisje en Huisbezoek

Ik moet iets rechtzetten. Maar terwijl ik naar mijn laptop staar, weet ik niet hoe ik moet beginnen. Buiten is het grijs en somber, en dat helpt niet echt. "Dan steekt u maar een kaars aan," zei mijn zoon.

Slim idee. Nu brandt er een kaars naast mijn laptop. Hij staat daar mooi en stil schijnen, maar eerlijk, het maakt het niet minder lastig om dit op te schrijven.

Ik had het mis.
Mijn herinnering klopte niet.

Hij kwam wél… maar ik wist het niet meer

Op 2 december schreef ik HIER over mijn eerste avondmaal in 1988. Dat onze dominee niet op huisbezoek kwam maar dat ik hem een brief mocht schrijven. Ik dacht echt dat het zo was en twijfelde er geen seconde aan. Totdat ik een stapel oude brieven terugvond, die ik ooit aan mijn vriend geschreven had (nu mijn man) Wat blijkt? De dominee kwam wél op bezoek. Hij stelde zelfs veel vragen. Ik sloeg dicht.

Ik schreef dit aan mijn vriend:

Ik moet wel zeggen dat ik met ds. P. Blok een speciale band heb. Vorig jaar november kwam hij bij ons op huisbezoek; kort na het Heilig Avondmaal. En maar vragen stellen hè! En ik wist niets uit te brengen. Dat is zo erg! Dan wil je wel onder het bankstel kruipen. Toen zei hij dat ik hem maar een brief moest schrijven, Na een paar maanden heb ik dat uiteindelijk gedaan; 't heeft me heel wat traantjes gekost. 

Sjonge, het voelt alsof ik door die brieven wat puzzelstukjes van mezelf terugvind – maar van sommige stukjes, zoals deze, word ik niet blij. Ik schaam me ervoor. 

🙈 Hoe ik hem bijna verafgoodde

Koekoeksklok-ervaring

Het schrijven van mijn memoires vind ik leuk maar ook ingewikkeld omdat herinneringen soms wat vaag zijn en geen feiten. Zelfs wat ik in mijn dagboek schreef, weerspiegelt alleen mijn eigen beleving. Het schrijven van een memoir betekent steeds opnieuw kritisch kijken: klopt dit eigenlijk wel? 

Ik lees mijn teksten opnieuw (met veel gezucht en minstens twee bakken koffie) om blinde vlekken te ontdekken.

De teruggevonden brieven gaven me een koekoeksklok-ervaring. Het deurtje springt open, het vogeltje roept "Koekoek!" 🐦 en voilà, daar is weer een herinnering die zich komt melden. Het houdt me best wel scherp!

Ik zag mijn dominee bijna als een heilige

Dus bij deze een rectificatie: mijn dominee kwam wél op bezoek. Buiten de GerGem wordt het bezoekje van de kerkenraad vaak "bezoekje van de avondmaalspolitie" genoemd. Dat betekent dat je na je eerste avondmaalsgang huisbezoek krijgt, om te toetsen of je er wel 'aan mocht gaan'. Het klinkt streng, maar zo heb ik het niet ervaren. Of toch wel? 

Ik twijfel 🤔❓

Ik zag mijn dominee als een een soort heilige, en zijn oordeel was ontzettend belangrijk voor me. Ik achtte hem zeer hoog; hij was immers een knecht van God! Ik was bang voor hem omdat ik wist dat ik anders door God werd geleid, dan hij in zijn preken voorschreef. Ik was ervan overtuigd dat hij zou denken dat ik op verkeerde gronden aan het Heilig Avondmaal had deelgenomen. Geen wonder dat ik dichtklapte.

Huisbezoek: een verschrikking

Ik vond een andere brief, gericht aan een mevrouw. Daarin leg ik uit hoe eng ik huisbezoek vond. Hieronder zie je de map waar al mijn geheime brieven in zitten. Nou ja... geheim; ik was vergeten dat ik zoveel dingen bewaarde. 

Ik stuurde de brief naar de mevrouw nooit op (daarom heb ìk hem nog)

Huisbezoek vind ik een verschrikking. Waarom komen ze nooit eens zonder dat je ze verwacht? Waarom altijd van te voren in de kerkbode staan... alles is zo gedwongen. Ik zou in het niet willen verdwijnen. Dan zit ik daar, speciaal voor hen, in je netste kleren. Gek hè? En de volgende keer zul je zien dat 't weer niet lukt! Ik weet ook wel; je moet aan de Heere vragen of hij 't huisbezoek wil zijn en of Hij je wil helpen. En dat doe ik ook wel maar ik vind 't zo moeilijk want ik zie zoveel andere dingen in mezelf: zoals angst dat ze denken dat ik wat wil zijn, dat ik een goede bekering willen vertellen, of dat ze denken dat ik mezelf bewijzen wil... en dat spookt allemaal tegelijk door mijn hoofd en op zo'n moment heb ik de Heere niet op het oog.

Waarom kan ik geen normaal geestelijk gesprek voeren met hen? Ik ben altijd maar bang dat ze me niet begrijpen, of weet ik wat niet allemaal. Is dat faalangst? Maar ik heb geen faalangst bij gewone mensen. Dit klinkt zo zielig. Zo ik-gericht. Ik heb de neiging om alles wat ik nu geschreven heb door te krassen. 

 Hoe kijk jij terug op huisbezoek?

Oké, ik heb iets rechtgezet. ✔️ En ik vertelde iets over huisbezoek. 🛋️☕ Nu ben ik benieuwd naar jouw reactie! Hoe kijk jij terug op huisbezoek, als je uit een soortgelijke gemeente komt (of er nog steeds in zit)?