Na de moord een dialoog.

Gekeuvel.

Het hoofdstuk van de moord heb ik afgerond met een dialoog. Tja, in een goed verhaal heb je nou eenmaal personages nodig die met elkaar praten anders zou het echt heel saai worden.
Dialogen schrijven vond ik erg moeilijk. Technisch gezien snapte ik niet hoe het moest, twintig jaar geleden. Het was erg verwarrend voor mij.
Toch is een levendige dialoog hard nodig. Je kunt niet zonder en ik heb er inmiddels veel over gelezen en geleerd.
Ergens las ik dat, als we een beetje moeite doen om een goede dialoog te schrijven, onze personages intelligenter, charmanter, welsprekender, stoutmoediger overkomen dan we zelf als schrijver zijn. Dat ligt volgens de auteur James N. Frey, aan de factor 'tijd'. Als mijn personage in een bepaalde situatie terechtkomt, kan ik er een hele poos over nadenken en er voor zorgen dat ze exact dat gaat zeggen wat ik wil. Tja...in het echte leven heb ik die tijd vaak niet en kom ik heel wat minder intelligent uit de hoek dan mijn Genoveva en lopen de dialogen vaak anders dan ik wens.

Wat ik nu vooral moeilijk vind is: de vaart erin houden. Ik heb gelezen dat 'midden in een scène' springen' een goede manier is om de lezer betrokken te houden bij het volgende conflict dat zich aandient. Ik hou zijn of haar aandacht dan vast. Die schrijverswijsheid is zo gek nog niet. Ik paste het onbewust al toe maar ga er nu bewust op letten.

Genoveva in gelukkiger tijden

Genoveva is inmiddels in de kille kerker van haar eigen burcht terechtgekomen. Daar zal ze een paar maanden door moeten brengen voordat haar vonnis voltrokken wordt. Een saaie bedoening.
Wat willen jullie weten over die periode? Moet ze een rat verslaan of is de beschrijving van haar gevoelens wel aardig om te lezen?
Als je aan een kerker denkt, wat zie je dan eigenlijk voor je?
Wat ruik je?
Wat voor eten krijgt Genoveva?
Wat gebeurt er als je zwanger bent en je krijgt geen voedsel genoeg?
Ik zou het leuk vinden om wat antwoorden te krijgen.