Woensdag.
De zon zou schijnen en ze scheen ook. Hieperdepiep!
Ik had verder geen afspraak en dacht: vandaag is de dag.
Ik ga naar Kootwijkerbroek.
Ik nam koffie mee, wat te eten, mijn rugzak,
en zelfs mijn fototoestel: de grote én de kleine.
Nou, daar ging ik.
Eerst naar de begraafplaats.
Daar stond ik weer bij het graf van mijn ouders.
Overal lagen bladeren: op de steen, op het gras, op het pad.
Ik heb ze laten liggen. Het had wel iets.
Daarna ging ik zitten op het groene bankje dat uitkijkt over de graven.
Op de achtergrond hoorde ik het bekende geluid van landbouwmachines.
Dat maakte het helemaal Kootwijkerbroek.
Daarna liep ik het dorp in, voor een soort laat-maar-los-wandeling.
Langs het beekpaadje waar ik als kind in het water speelde
Mijn app weet het vast wel. Heel raar, terwijl ik dit schrijf
ruik ik het wéér
en te zien dat er nog dingen hetzelfde leken.
Ik kwam ook langs mijn oude kerk.
Die is zo groot geworden dat ik hem niet eens in beeld krijg.
Enorm!
Ik maakte er foto’s van,
Aan de andere kant van de kerk stond vroeger de school van mijn vader.
Nu niet meer. Die is gesloopt.
In de plaats van de school staat nu een appartementencomplex voor ouderen.
Je kon er zo fijn op rolschaatsen.
over de kosterijweg zo vaak liep
van huis naar school en weer terug,
van huis naar kerk en weer terug.
Ik kon het dromen, met dichte ogen lopen
en toch de weg vinden.
Thuis bekeek ik alle foto’s die ik maakte.
Een paar daarvan deel ik hier; de rest bewaar ik gewoon voor mezelf.
Dit was mijn dagje Kootwijkerbroek.










Die tegeltjes ja… die weet ik ook nog! Alleen rolschaatsen mocht ik er helaas niet😉
BeantwoordenVerwijderenAls we evenoud geweest waren had ik je uitgenodigd en gingen we samen rolschaatsen. Zeker weten.
Verwijderen