Hoe voelt een ambtelijke vermaning?

Vandaag schrijf ik wat er gebeurde tijdens hun laatste bezoekje aan onze voorkamer. Een ambtelijke vermaning. In deze blog lees je wat er werd gezegd, wat er werd voorgelezen, en hoe dat voelde — van de eerste blik tot het moment dat ze opstonden en gingen. Daarna kwamen ze nooit meer terug.

--

De diaken kijkt me niet aan wanneer hij me een hand geeft. Hij gaat zitten op precies dezelfde plek als vorige keer. 

Ik voel me ongemakkelijk. Zenuwachtig.

“Ja familie Vermeulen,” begint de ouderling met een strakke blik, terwijl hij onze brief op tafel legt. “Inhoudelijk wil ik niet op uw schrijven ingaan. Ik zie mezelf vanavond als vertegenwoordiger van de kerkenraad en ga 3 punten aan u voorleggen om u ambtelijk te vermanen.”

Ik staar hem verbijsterd aan. 

Nu gaat het komen.

 J. had gelijk: ’t zal niet meevallen. 

Punt één: openbare belijdenis.
“Mevrouw Vermeulen, u hebt, toen u belijdenis deed, ‘ja’ gezegd op de vraag: Verklaart en erkent gij, dat de leer onzer kerk, die gij geleerd, gehoord en beleden hebt, houdt voor de ware en zaligmakende leer, overeenkomstig de heilige Schrift? Ik ben ervan overtuigd dat onze leer niet veranderd is sinds uw belijdenis-doen en daarom zien wij het niet naar de orde der kerk deze leer alsnog te verdedigen. Wij als kerkenraad staan unaniem achter de prediking van onze dominee. U beiden verbreekt de eed die u voor God en Zijn gemeente aflegde.”

Ik durf hem niet meer aan te kijken.. Ik weet niet hoe ik me voelen moet. Mijn hart gaat als een razende te keer. 

Punt twee: de doop.
“Vorige keer zei ik al: Als u zo over de prediking denkt en bepaalde dingen niet herroept, kan er geen sprake van dopen zijn. Nu draai ik het om en zeg: Wanneer u de prediking ervaart als ‘niet naar het Woord’, dan ligt er inderdaad voor u een probleem bij het beantwoorden van de doopvragen.”

Punt drie: het Heilig Avondmaal.
Hij leest uit het aloude Avondmaalsformulier:

“… waarom wij ook, naar het bevel van Christus en van den Apostel Paulus, allen, die zich met deze navolgende ergerlijke zonden besmet weten, vermanen van de tafel des Heeren zich te onthouden; en hun verkondigen, dat zij geen deel in het Rijk van Christus hebben; als daar zijn: alle verachters van God en Zijn Woord, en van de Heilige Sacramenten; alle godslasteraars; allen die tweedracht, sekten en muiterij in de kerken en wereldlijke regeringen begeren aan te richten; alle meinedigen; allen die hun ouders en overheden ongehoorzaam zijn… deze allen zullen zich van de spijs (welke God voor Zijn gelovigen verordineerd heeft) onthouden, opdat hun gericht en hun verdoemenis niet des te zwaarder worde…”

Dan krijgt zijn stem iets scherps:
“Wij eisen van u beiden dat u niet praat over hoe u denkt. Doet u dat toch, dan bent u niet welkom aan de tafel des Heeren.”

Ik denk aan wat hij de vorige keer zei: dat ik geen genade heb ontvangen van de Heere, en dat hij vroeg: wat doe je eigenlijk aan het avondmaal.

De ouderling slaat de Bijbel open. 

“Laten wij afsluiten met een gedeelte uit de Bijbel en gebed.”

Ik druk de neiging weg om op te springen. Lezen, bidden? Het is genoeg geweest. Ga weg, jullie!  Maar ik blijf zitten. 

Nog even.

Nog even.

---

HIj leest voor uit Jakobus 3:

“Wie is wijs en verstandig onder u? Die bewijze uit zijn goede wandel zijn werken in zachtmoedige wijsheid. Maar indien gij bittere nijd en twistgierigheid hebt in uw hart, zo roemt en liegt niet tegen de waarheid. Deze is de wijsheid niet, die van boven afkomt, maar is aards, natuurlijk, duivels. Want waar nijd en twistgierigheid is, aldaar is verwarring en alle boze handel. Maar de wijsheid, die van boven is, die is ten eerste zuiver, daarna vreedzaam, bescheiden, gezeggelijk, vol van barmhartigheid en van goede vruchten, niet partijdig oordelend, en ongeveinsd. En de vrucht der rechtvaardigheid wordt in vrede gezaaid voor degenen, die vrede maken.”

We liegen tegen de waarheid. Dat vinden ze.

Ik voel me zo verdrietig.

---

Lees ook mijn post: Religieus trauma in beeld gebracht

© 2025 Aritha. Alle rechten voorbehouden.