Waar vindt de mus een huis?

Het was tijdens het gebed dat het gebeurde.
Mijn adem stokte, mijn maag draaide om.
En ik wist: ik moet hier weg. Nu.

Steekstoel
Ik kan het bijna niet uitleggen aan mensen die zich veilig voelen in een kerk.
Dat woorden woorden vanaf de kansel scherp kunnen zijn als messen.
De preekstoel een steekstoel.

Ik vond een stukje terug dat ik lang geleden opschreef, direct na zo’n ervaring.
De woorden van de dominee heb ik iets milder gemaakt.

V'daal, 2000

Ik wil hier onmiddellijk weg. Als ik nog langer blijf, kunnen ze me oprapen.

De muren leken hol en dan weer bol te worden, mensen wiebelden vreemd heen en weer…
O help. Het dak kwam omlaag. 

Ik rende bijna de kerkzaal uit naar het toilet.
Gelukkig net op tijd om mijn maaginhoud netjes in de wc te laten verdwijnen.

Zuchten hielp. Steeds maar zuchten. Diep, dieper, diepst.
Kom op, doe normaal, zei ik tegen mezelf.

Waarom kon ik me niet beheersen? Ik schaam me zó.

Het kwam door wat de dominee zei. Alweer!

“Wat er allemaal op de huisbezoeken gezegd wordt... de Heere weet het.
Hij weet dat er mensen zijn die buiten het recht om zalig denken te worden.
Ze verminken de prediking in onze gemeente tot ‘onbijbels’ en voeden zichzelf met een papieren Jezus.
Ze moeten ontdaan worden van deze godslastering, zodat hun gedachtegoed  niet in de gemeente verspreid wordt.
Geef het wild gedierte de ziele van Uw tortelduif niet over…”

“Gaat het?” vroeg de koster om het hoekje.
Ik schrok van hem.
“Ja-ja! Het zakt al weer, dank je.”

Terug in de kerk dwong ik mezelf rustig in en uit te ademen.

Mijn hart bonkte nog steeds heel snel. 

Ik concentreerde me op mijn bijbeltje dat voor me openlag.
Alles mocht dan wankelen — Gods Woord bleeft staan.
En de God van mijn bijbel een veilige Schuilplaats.

Ik hoorde de dominee niet meer. Ik sloot hem buiten, bewust.

Keek niet meer naar de preekstoel 

Ik bad en beeldde me in dat ik aan de voeten van de Heere lag, als een smekeling:

“Heere, ik word onderdrukt.
Ik schuil bij U.
Bescherm mij… help me de dienst door.”

--- 

Lesje dat ik ooit leerde

Als je in de kerk ook iets meemaakt wat heel heftig of pijnlijk was — bijvoorbeeld omdat je openlijk veroordeeld wordt, buitengesloten, of iets hoorde vanaf de preekstoel dat diep raakte of je bang maakte — dan kan dat diepe sporen achterlaten. Ook als je dat op het moment zelf misschien niet helemaal doorhad.

Sommige mensen raken het vertrouwen kwijt. Anderen voelen zich niet meer veilig zodra ze een kerk binnenstappen. Of ze kunnen zich niet meer ontspannen tijdens een dienst. Je lijf reageert dan met spanning, angst of vermijding — ook al wil je dat helemaal niet. 

Je zenuwstelsel staat op scherp. Wat bedoeld is als een plek van rust en ontmoeting met God en elkaar, voelt als een plek van dreiging of oordeel. Dat heeft niets met zwakte te maken. Het is een normale reactie van een mens die iets heftigs heeft meegemaakt in een geestelijke setting.

Als je dit herkent, weet dan:
je bent niet de enige.
En je hoeft je er niet voor te schamen.

God veroordeelt je niet om je kerkangst.
Je bent niet schuldig.

Wat er gebeurde met jou, doet ertoe. En het is begrijpelijk dat je tijd nodig heeft om te helen en vertrouwen op te bouwen. 

Kerkangst heeft een stem. Het zegt iets tegen je. En misschien probeer je die stem stil te krijgen — omdat je denkt dat je niet zo mag voelen. Maar soms wil dat stemmetje juist iets blootleggen wat gehoord moet worden. Niet om je weg te houden bij God, maar om te erkennen wat pijn deed.

De mus
Ik koos voor plaatjes met een musje, vanwege Psalm 84 —  ik zong het vroeger graag:

Zelfs vindt de mus een huis, o HEER,

De zwaluw legt haar jongskens neer

In ’t kunstig nest bij Uw altaren,

Bij U, mijn Koning en mijn God,

Verwacht mijn ziel een heilrijk lot;

Geduchte HEER der legerscharen,

Welzalig hij, die bij U woont,

Gestaâg U prijst en eerbied toont.

🐦 Wat zou jij zeggen tegen een musje dat zich niet meer thuisvoelt bij Gods huis — omdat het gekwetst werd tussen de muren? En tegen jezelf?

© Aritha – Alle rechten voorbehouden.