Mag ik dit delen?

Ik aarzelde of ik mijn brief wel kon delen.

Niet alleen vanwege de toon — rauw, persoonlijk. Maar ook omdat ik bang was dat het in strijd zou zijn met wat Paulus schrijft in Filippenzen 4:8:

“Bedenkt wat waar is, wat eerbaar is, wat rechtvaardig is, wat rein is, wat lieflijk is, wat welluidend is…”

En ik vroeg me eerlijk af:
Is het wel welluidend om iets te delen dat zoveel innerlijke pijn blootlegt?
Iets dat schuurt, wrijving geeft, vragen oproept?

Ik kreeg er buikpijn van. Letterlijk.
En ergens schaamde ik me ook een beetje —
voor mijn schrijfstijl toen, het hoge theologische gehalte,
de smalle focus in mijn zoeken.
Maar het was waar. Het was echt.

Spreken in liefde

Toen las ik opnieuw wat Paulus óók schrijft:

“Spreek de waarheid in liefde.” (Efeze 4:15)

Dat gaf ruimte.
Want welluidend betekent niet: glad, gepolijst of fijngevoelig verpakt.
Het betekent: waarachtig, oprecht, gedragen door liefde.

Waarom ik dit deel

Ik deel deze brief niet als aanklacht.
Ik deel hem om zichtbaar te maken wat vaak ongezien blijft.

Omdat je als gelovige schipbreuk kunt lijden aan de kerk,
en toch vastgehouden kunt worden door de Heere.
Omdat Hij het bittere zelfs zoet kan maken.
En omdat ik geloof dat ook de stem van mensen die geruisloos verdwenen —
omdat ze zogenaamd “niet meer pasten” — gehoord mag worden.

Voor wie geen woorden meer had

Dus schrijf ik.
Om een inkijkje te geven in hoe diep geestelijke ervaringen kunnen ingrijpen in iemands binnenste.
Want wat van buitenaf lijkt op ‘afstand nemen van de kerk’,
is van binnen vaak iets anders:
een stil trauma, een verwond vertrouwen, een eenzaam zoeken naar houvast.

Het zijn vaak:

• mensen die zich niet meer durven binden aan een nieuwe gemeente — niet uit onwil, maar omdat het oude nog zo diep in hen nagalmt.
• mensen die angst voelen zodra ze een kerk binnenstappen — niet vanwege God, maar vanwege herinneringen die zich vastgezet hebben in hun lijf. Ja, en toch ook wel door een verkeerd Godsbeeld dat ze opdeden in hun vorige kerk.
• mensen die juist doorslaan naar het andere uiterste — omdat ze hopen dat dát de pijn zal verzachten, en eindelijk lucht zullen krijgen om weer vertrouwelijk te kunnen geloven als een kind.

Zij verdienen ruimte. Tijd. Genade.
En misschien ook een stem. Daarom schrijf ik.

Wat komt

In mijn volgende blog deel ik de brief die ik destijds schreef, na een ingrijpend huisbezoek omdat het een uniek inkijkje geeft in hoe geestelijk gezag en kwetsbaarheid kunnen botsen — en wat dat doet met iemand die zoekt naar waarheid én liefde.

---

PS Trouwe lezers zullen in de brief veel herkennen van wat ik al heb geschreven. Maar in de brief vertel ik het niet op dezelfde manier als hier op de blog of instagram — je krijgt een inkijkje in hoe het was, midden in de pijn en verwarring van toen. Eerlijk en ongefilterd, zonder de afstand die tijd en reflectie geven.

Tot dan. 🌿