Wat heeft mijn verhaal voor zin?

Soms lees je iets en denk je: Wauw. Zo mooi. Zo scherp. Zo helder. En meteen daarna: Wat stelt mijn verhaal daar nou bij voor?

Dat overkwam me vorige week bij een artikel van Barend de Jong.

Hij groeide op in een bevindelijke kerk, worstelde met zijn geloof en jarenlang dacht dat Christus niet voor hem was. Totdat hij een lezing hoorde die alles op zijn kop zette:

"Het probleem is niet dat we ons niet kunnen bekeren, maar dat we het niet willen."

Hij las de reformatoren opnieuw, ontdekte dat het evangelie echt voor alle hoorders is, en besefte met schrik:

"Ik heb Christus 43 jaar lang gewantrouwd!"

Zijn hele Godsbeeld kantelde, en op een dag – letterlijk op de snelweg – capituleerde hij voor Christus. Daarna was niets meer hetzelfde.

En ik? Ik las dat. En ik dacht: Wat helder. Wat krachtig.

Een pijnlijke herkenning

Ik herkende zijn worsteling met de kerk. Zijn pijn. De manier waarop je vastloopt in een systeem waarin je God zoekt, maar Hem steeds niet lijkt te vinden. Zijn verlangen naar zekerheid, naar rust. Ik identificeerde me er bijna mee.

En toch...

Toch zag ik een verschil.

Ik kwam eenvoudig tot de Heere Jezus na het lezen van een preek van Andrew Gray, op mijn achttiende. Maar ik wist niet dat dát ‘komen’ was, omdat ik nooit hoorde wat ‘komen’ inhield. Dus zocht ik naar méér en diepere zondekennis, om op de ‘juiste’ wijze tot Christus te komen.

Ik worstelde ermee dat ik niet verloren was gegaan onder Gods recht, zoals onze dominee zei dat het hoorde. Zo werd Gods volk bekeerd, dacht ik. Ik miste dat. Ik miste ook het moment waarop ik zou zeggen:

"Straf mij dan maar, ik heb het verdiend."

Dus bleef ik zoeken. Twijfelen. Vragen: Ben ik wel echt bekeerd?

Na het lezen van dat artikel dacht ik: Wow, wat schrijft hij hier helder over. Ik bewonder Gods werk in hem. Zo zou ik ook willen schrijven. Ten diepste is dit verhaal ook het mijne. 

Maar toch ook weer niet. Ik kwam meer – zoals de oudvaders het noemen – ‘allenskens’ tot zekerheid van de vergeving van zonden en vrede met God. Geen plotseling inzicht, maar een weg van kleine stapjes, van steeds opnieuw ontdekken dat het evangelie wáár is, omdat God waar is.

Ik sloeg aan het vergelijken en dacht: Dit verhaal heeft wel meer geldingskracht. Dit helpt mensen. Wat heeft mijn verhaal voor zin?

Gods weg ging anders

Gelukkig had ik mijn man, die me er zondagavond even liefdevol op wees:

"Dit is niet jóúw verhaal. Dit is zíjn verhaal. Jullie achtergrond is hetzelfde, maar niet de weg die de Heere met jullie ging."

En hij heeft gelijk.

Ik identificeerde me bijna helemaal met Barends worsteling in dat artikel. Maar Gods weg met mij ging anders.

Dus begin ik deze maandag

… met het schrijven van deze blog.

En als ik klaar ben, ga ik me verdiepen in Smytegeld. Want in het eerste jaar van ons trouwen probeerden we echt voor de Heere te leven. Op zaterdagavond stopten we met alles, en las mijn man een preek voor uit de Keurstoffen van Smytegelt. Dat zagen we als een mooie voorbereiding op de dag van de Heere.

Wordt vervolgd 💖

* Hoe de lezing van ds van den Brink mijn leven op de kop zette