Hoe branden mijn genegenheên (2)

In mijn korte blogserie "Hoe branden mijn genegenheden?" (over kerk-angst) deel ik vandaag een fragment uit 2013. 📖✨ Dit stuk krijgt zeker een plek in het boek waaraan ik momenteel werk.

Deel 1: Hoe branden mijn genegenheên

Uit mijn dagboek
2013

De gedachte aan de zondag bezorgt me pijn in mijn buik. Het gebouw, de stille rijen mensen zonder contact, het orgelspel, een dominee zonder pauzeknop – ik voel me zo opgesloten en ik schaam me ervoor. Ik voel me schuldig want wie heeft er nu een hekel aan de kerk? Ik bedoel: welk kind van de Heere?

Waar komt dat gevoel  toch vandaan? Ik weet het niet precies. Misschien raak ik overweldigd door de prikkels, het orgel, de zang, de stem van de dominee. Dat ik daar gewoon niet tegen kan

Ik heb de kinderen uitgelegd dat ik paniekaanvallen heb in de kerk. "Een paniekaanval is vervelend, maar niet gevaarlijk," zei ik, en ze lijken het te begrijpen. 

Als zo’n aanval komt, voel ik me verward en stuurloos. Met mijn verstand weet ik dat God groter is dan mijn paniek, dat Zijn beloften stevig staan, dat Hij me oproept mijn angsten op Hem te werpen. Maar ik kan het niet. 

Ik zit keurig in de bank, maar vanbinnen ben ik weg.  Niet zo ver hoor. Ik sta buiten, om het hoekje van de kerk en ik warm mijn handen bij een denkbeeldige vuurkorf. Als het "amen" klinkt, glip ik terug de kerkbank in en zing de slotpsalm mee. De strik breekt los, en ik ben vrijgemaakt – omdat de kerkdienst afgelopen is. Halleluja. Ik kan eindelijk weer ademhalen. .

Al dertien jaar zijn we weg bij de Gereformeerde Gemeente. De angst is met me meegegaan de Hervormde Kerk in. Zal het ooit anders worden?

 

»»————-　⚜　————-««

😅 Heb je enig idee waarom ik vroeger zo paniekerig was in de kerk?
📸 De foto is gemaakt door mijn man en staat op de site van de Vredeskerk