In een dagboekje uit 1987 vond ik een brief die ik meer dan 35 jaar geleden aan mijn dominee schreef. "Ha, leuk," dacht ik, "terug naar de goeie oude tijd." Maar toen ik de vier velletjes had gelezen, voelde ik alleen maar afkeer. Ik duwde de velletjes terug in het dagboek.
Weg ermee!
GerGem-meisje onder vuur
Die avond kon ik er niet van slapen. De brief bleef door mijn hoofd malen, en allerlei schuldgevoelens grepen me bij de keel 😣. In gedachten dreef ik het GerGem-meisje in een hoek, vuurde kritische vragen op haar af.
Waarom?
Waarom was je meer bezig met Gods toorn dan met Zijn liefde? Waarom focuste je zo op het gevoel dat je niet onwaardig genoeg was? Waarom dacht je dat je eerst nog verdrietiger moest zijn over je zonden voordat het "echt verdriet" genoemd kon worden? Waarom vroeg je aan de dominee hoe je bekeerd moest worden, terwijl je dagelijks tot de Jezus vluchtte? Waarom zei je dat je nog vóór de zondevergeving stond? Waarom twijfelde je of je verlangen naar God wel diep genoeg was? Waarom bekritiseerde je je berouw totdat er bijna geen berouw meer over was?
GerGem-meisje in de schuldhoek
Het GerGem-meisje gaf geen antwoord. Ze kroop weg in een donker hoekje, maar ik volgde haar. Ik wist haar te vinden en ging door: 'Waarom vertrouwde je de Heere niet op Zijn eigen Woord? Waarom filterde je de on-Bijbelse taal niet weg uit de preek? Hoe kon je zo doen, zo zijn? Je hebt de Heere een groot onrecht aangedaan.' Ze kroop nog verder van me weg, en terwijl ik daar zwijgend stond, keek ze opeens om. Onze blikken kruisten elkaar, en in dat ene moment voelde ik de pijn en onzekerheid van toen—het nooit zeker zijn van Gods liefde en het voortdurende falen 😔.
Het beste Adres
"Och, lieverd..." Ik overbrugde dagen, maanden, jaren en liep naar haar toe. Ik nam haar in mijn armen. "Kom mee," fluisterde ik, "we gaan naar de Heere toe."
Geloven als een kind?
Dus ja, je leest het. De oude brief maakte mij niet happy 😟. Dat ik mijn eigen Zaligmaker creërde van mijn ellende en berouw, zonder te zien dat ik hiermee het heil in mezelf zocht. Ik wilde wel dat ik toen een eenvoudig geloof had "beoefend" zoals een kind. Maar...
Kom uit de schuldhoek
Mijn man glimlachte naar me, toen we het over hadden, en hij zei: 'Kom uit je schuldhoek. Je weet toch dat de omgeving waarin je leefde, je denken bepaalde? Jij kon er niets aan doen.'"
Toch voelde dat niet zo van binnen en daarom ging ik er mee naar de Heere.
---
En Jezus, zich oprichtende en niemand ziende dan de vrouw, zei tot haar: “Vrouw, waar zijn deze uw beschuldigers? Heeft niemand u veroordeeld?” En zij zei: “Niemand, Heere! Alleen ikzelf.” En Jezus zei tot haar: “Zo veroordeel Ik u ook niet; ga heen, en zondig niet meer.
Volgende blog?
Wat staat er in mijn volgende blog? 📚 Een boek? 🧠 Een herinnering? 🔍 Belijdeniscatechisatie? Of stuur een vraag in—wie weet wordt dat mijn volgende onderwerp! Te theologisch? Switch gauw naar Happy Gewone Maandag 😍
---
Ik heb dit nu gevonden.
BeantwoordenVerwijderenHoop dat ik het terug kan vinden.
Heel herkenbaar
Wat heftig om te lezen dat je vroeger met deze vragen worstelde. Wel heel mooi en bijzonder hoe je het onder woorden brengt
BeantwoordenVerwijderenOh zó herkenbaar Aritha. Alhoewel ik niet in jouw kringen ben opgevoed, ging ik wel in deze kringen leven vanaf mijn 22e, door mijn trouwen met mijn man. Ik voelde me nooit slecht genoeg om tot Christus te komen. Maar ook nooit goed genoeg... Een heel verstikkend gevoel was dat, zoals je dat heel duidelijk beschrijft. Het constante zoeken in jezelf in plaats van te vertrouwen op het Woord van de HEERE.
BeantwoordenVerwijderenMooi, hoe je het jonge kind in je met mildheid tegemoet treedt, maar vooral hoe de Heiland heelt wat gebroken is..!
BeantwoordenVerwijderen