GerGem-meisje krijgt een Brief

Het Krantje "Om Sions Wil"

Er was eens een klein krantje genaamd Om Sions Wil. Mijn vader las het altijd als eerste, en daarna kreeg ik het in handen. In dit blad werden ingezonden vragen beantwoord. Op een dag besloot ik zelf een anonieme hartenkreet te schrijven over het Heilig Avondmaal. Mijn stukje werd geplaatst en er kwam ook een antwoord in het krantje. 

Ik kreeg een Brief terug

Wat dat antwoord precies was, weet ik niet meer. Wel dat ik daarop reageerde met een brief waarin ik mijn naam en adres wel deelde. Het was de tijd van brieven schrijven – we bestoond geen internet! Ik kreeg een brief terug en daarover gaat het in deze blog.

Een Brief van Ds. van hte krantje

Die handgeschreven brief uit 1989 heb ik nog steeds. De dominee van het krantje reageerde op mijn twijfels:

"Je zegt, dat je de Heere zo aanklaagt. Zo zijn wij. Maar het is niet verboden om Hem achteraan te klagen (Richteren 2:1 vv; 1 Samuel 7:2). De Heere laat je niet roepen hoor! Hij hoort, nu! Waarom wankel je zo? Waarom zou je Hem niet vertrouwen? Wacht slechts op Hem, Jesaja 25:9."

Waarom Wankelde ik Zo?

Waarom wankelde ik zo? Waarom durfde ik Hem niet te vertrouwen? Omdat ik twijfelde of ik wel degene was die mijn eigen dominee in de kerk beschreef: iemand met diepe ontdekking, met een droefheid die zo zwaar was dat je zou kunnen zeggen: "Straf mij dan maar, ik ben de hel waardig." De woorden van deze dominee bemoedigden me en wezen me op de Heere, weg van dat constante onderzoeken en beproeven van mezelf.

Maar verderop in de brief las ik iets dat me onzeker maakte:

"Wie onder des Heeren heilig vonnis leer buigen en van Hem geen kwaad meer wenst te denken, die zal in gelovig vertrouwen op Hem mogen hopen…"

 

Daar had je het weer: het heilig vonnis des Heeren. Die woorden gaven me buikpijn; mijn eigen dominee haalde dat begrip vaak aanen ik begreep het nog steeds niet helemaal: wat hield dat heilige vonnis precies in? Het leek een speciale gang van het volk, door de Heere geleid naar een punt waarop een mens alles kwijtraakte, zelfs zijn zekerheid van zaligheid. Kende ik dat vonnis?  Eén ding wist ik wel en dat was het andere: "... en van Hem geen kwaad meer wenst te denken." Ik dacht echt geen kwaad meer van Hem. Mijn haat was vervangen door liefde; ik hield van de Heere met heel mijn hart.

Op de Foto: ik lees de Bijbelteksten uit de brief opnieuw

Zelfbedrog en Waarachtige Hoop

De dominee schreef verder:

"Kijk, als je meent wat te hebben of wat te zijn, kun je jezelf bedriegen. Maar als je je hoop op de Heere vestigt, zul je nooit bedrogen uitkomen. Daarom: vraag Hem bezit te nemen van je hart."

Die zin heb ik vaak herlezen. Als je meent dat je iets hebt, kun je jezelf bedriegen? Maar als de Heere Jezus je nu van Godswege gegeven is? Dan is Hij toch van jou? Moet je dan blijven vragen: neem bezit van mijn hart? Had Hij mijn hart dan niet al? Kun je je zaligheid verliezen en moet je het dit heel je leven blijven bidden?

Over het Heilig Avondmaal

De dominee schreef ook iets over het Avondmaal, woorden die ik nooit meer vergeten ben:

"De list van satan is of om je van het Avondmaal af te houden, omdat je niet waardig bent, of om een arme tobber, die nog niet aan het Avondmaal toe is, zo in de war te brengen met deze zaak, dat die aan het verkeerde eind begint en zo helemaal in de war raakt. Je moet niet beginnen met het Avondmaal, maar je moet beginnen met te vluchten tot de van God gegeven Borg: 'Heere Jezus, wees Gij mijn Zaligmaker.'"

September 1989

Daar zat ik dan met de brief in mijn handen, op de rand van mijn bed. Twee Avondmaalsgangen - sinds mijn hartenkreet in Om Sions Wil - lagen achter me. Wat had de Heere wonderlijk gewerkt; wat had Hij veel twijfels weggenomen. Ik besloot de brief zorgvuldig te bewaren. Als ik het weer eens moeilijk had zou ik hem opnieuw lezen opnieuw. Vooral dit:

"Waarom wankel je zo? Waarom zou je Hem niet vertrouwen? Wacht slechts op Hem."

 

📬💌 Wanneer kreeg jij voor ’t laatst échte post?