Wat mijn oma vertelde

Het is zo lang geleden dat ik het mijn oma hoorde vertellen. Ik vlocht er mijn eigen verhaal omheen. Ooit zou het een boek worden dat voor over de Hongerwinter moest gaan. Het kwam nooit zover. Ik schrok ervoor terug.

Zwerfkei met de 20 namen 
Hieronder de gedenksteen van het monument ter herinnering aan deze executie, op de pleinweg in Rotterdam.

Anna en de fusillade

Het is kil op straat. Anna’s benen tintelen van de kou. Vanbinnen voelt ze zich net zo ijzig als van buiten. Ze stopt haar vuisten in de zakken van haar jas. Ze is boos omdat het haar niet gelukt is om opoe over te halen. Opoe geloofde gewoon niet dat de Duitsers de meelfabriek op gaan blazen. Iedereen uit opoes wijk neemt de aankondiging serieus en opoe niet. Zij laat zich voor geen duizend bommen uit haar huisje jagen. Machteloos balt ze haar handen. Haar gezicht is nat van de tranen. Ze houdt van opoe! Ze zou haar voor geen goud willen missen. 

Wat is dat? Anna houdt haar pas in en knijpt haar ogen bijna dicht. Ze tuurt de straat in. Er staan zoveel mensen. Ze aarzelt even maar loopt er dan langzaam naar toe. Foute boel. Er staat een rijtje mannen tegen de muur van een schuilkelder met een blinddoek om. En Duitsers met het geweer in de aanslag. Ze rilt in haar dunne jas en draait zich om. Wegwezen. Rennen! Maar het is te laat. Een soldaat schreeuwt: ‘Stehn bleiben!’

Ze blijft stokstijf staan en haar tanden beginnen te klapperen van angst. Iemand trekt haar aan de mouw van haar jas dichterbij. Ze kijkt op. Een stokoude magere man. ‘We moeten toekijken', zegt hij en zijn stem klinkt als een fluistering. "Een wraakactie omdat er een hoge Duitser is neergeschoten." Anna knikt. Ze voelt nog een hand. Het is Peter, de vriend van haar broer Dirk en hij legt zijn vinger op zijn lippen. ‘Sst.’ 

Laat ze alsjeblieft geen pijn voelen … o God nee.

'Feuer'. Geweerschoten klinken door de straat. Daarna een pistoolschot. Anna veert op en over de hoofden heen ziet ze dat geen alle de mannen meer overeind staat. Eén van de soldaten draait zich naar hen om en gebaart driftig met zijn arm. ‘Laufen, laufen!’ Anna klemt zich vast aan Peters arm. Ze slikt een brok weg uit haar keel en knijpt haar ogen stijf dicht als ze langs de neergeschoten mannen loopt. Bijna moet ze spugen. "Ook een jongen," mompelt Peter naast haar.

Iets voor later
Ik schreef twee hoofdstukken. Toen stopte ik. Misschien probeer ik het later nog eens, dacht ik toen (2014). Nu deel ik het hier op mijn blog. 

HET WEER VAN DIE MAANDAG 12 MAART 1945
Een koude dag met een gemiddelde temperatuur van 5.2 ℃. De wind was zwak en kwam uit West - Noord-Westlijke richting.

• Een hemeltergend onrecht