Toen mijn amaryllis niet bloeide

In november krijg ik van een vriendin een amaryllisbol voor mijn verjaardag. Zo eentje met een gouden laag eromheen. Ik hoefde hem geen water te geven — alles voor de groei zat er al in.

Ik vond hem prachtig en zette hem op de vensterbank, precies in het licht.

In december keek ik er met stille verwachting naar. Maar toen er in januari nog steeds niks gebeurde, dacht ik: hier klopt iets niet.
Zou het door die gouden waslaag komen?

Mooi, maar verstikkend

Ik zocht het op en las iets wat ik niet verwachtte. Dat die mooie gouden laag hem kon verstikken, dat hij dan geen worteltjes kon vormen. 

😕 en dat dit de amaryllisbol uit kon putten.

Voorzichtig begon ik daarom het goud los te peuteren. Laagje voor laagje haalde ik het weg… dat ging moeilijker dan ik dacht. En toen het eindelijk gelukt was, zag ik iets wat ik niet had verwacht: onder die glanzende waslaag zat nog een dunne, plastic-achtige huls strak om de bol heen (zie video).

Nog een laag dus, die ik open moest snijden voordat ik écht bij de bol zelf kwam. 

En toen hij daar dan lag — dofbruin, gehavend — vond ik hem zo aandoenlijk. Het had hem beschadigd maar ik hoopte...

Maar er gebeurt niets.
Februari gaat voorbij. Maart ook.
Er is wel een kleine knop te zien, maar een deel ervan lijkt bruin te worden.
In april bekeek ik hem van dichterbij en toen zag ik waarom hij nog steeds niet groeide.

Het laatste restje

Er zat nog een minuscuul randje goud, precies tussen de schilferige rand van de bol en de knop, zodat hij niet verder kon groeien. Een flintertje dat ik blijkbaar over het hoofd had gezien.

Ik heb het flintertje niet op de foto gekregen.
Wel het mooie nieuwe groen, toen ik het weg had gehaald 👇

En sindsdien zie ik de knop voller worden. 

Wie weet gaat hij toch nog bloeien!

Ingepakt geloof

Dat beeld liet me niet los omdat ik mezelf herkende in mijn amaryllis. Er was een tijd dat ik een prachtig nieuw leven kreeg van God — geestelijk dan.

Maar verder dan dat… kwam het niet.

De kerk waarin ik opgroeide leerde me dat echt geloof niet zomaar naar buiten komt. Het moet getoetst worden. Het kan ook onecht zijn. Je moet jezelf keer op keer afvragen: Is wat ik ervaar wel echte droefheid naar God? Ben ik wel op de juiste manier tot de Heere Jezus gekomen als Redder?

En dus bleef ik naar binnen kijken.
Voelen. Twijfelen.
Altijd bezig met het bolletje zelf.

Dominee zei immers: "Een kind van God groeit niet in de hoogte, maar groeit gedurende zijn leven meer en meer de diepte in. Graaf dieper, mensenkind, en gij zult meer gruwelen vinden".

Oude vragen, nieuwe vrijheid

25 jaar geleden gingen we weg bij mijn kerk. Maar soms, op onverwachte momenten, merk ik dat er nog zo’n randje zit vanbinnen. Bijvoorbeelde als ik  spritueel struikel, duikel,  of een paar dagen gebrokenheid ervaar, of moe ben… dan hoor ik dat oude stemmetje opnieuw fluisteren:

Besef je wel echt hoe erg dee zonde is? Zou het wel echt geloof zijn bij jou? Of is het namaak? Dan ga ik het rijtje langs: geen uiterlijke zonden, maar “de niet genoeg”-dingen en kom ik uit bij: ik kan maar beter een poosje  gaan boeten, goed mijn best doen, vragen om dieper berouw... 

✨ En ja — ook dat laatste streepje goud van vroeger mag weg. God zij dank zorgt de Heilige Geest daarvoor. Hij kan zijn Woord ervoor gebruiken, maar ook de omstandigheden. Zelfs zo'n zielige amaryllisbol.

“Nu u God kent — ja, meer nog, door God gekend bent — hoe kunt u dan weer terugkeren tot de zwakke en arme grondbeginselen?”
(Galaten 4:9)

Gekend en geliefd

Ik schreef er eerder over in een andere blog: Mijn God is de El Roi — de God die mij ziet. Die, in Jezus, dichtbij is gekomen. Die reikt tot in de diepste lagen van wie ik ben, wie wij zijn.

En vandaag, terwijl ik naar de amaryllis-bol op de vensterbank kijk, besef ik het opnieuw: ik hoef me niet meer in bochten te wringen om gezien te worden, of om Zijn aandacht te verdienen.

Ik bén al gekend.
Ik bén voor eeuwig geliefd,
door Hem.

Daarom: “Heere, ik wil groeien en bloeien voor U. Help me daarin. Dank U dat U mij nooit uit het oog verliest.”

🟨 Ik geef niet af op de leer van de kerk waarin ik ben opgegroeid. Eerbied, zelfonderzoek, droefheid over zonde, een stukje levensernst, zelfonderzoek — het zijn dingen die je in de Bijbel terugvindt. En ook dogma op zich is niet verkeerd, zolang het Bijbels blijft.

Maar als die leer vermengd raakt met de bevindingen van generaties voor ons, en die ervaringen zelf richtinggevend worden, dan wordt het verstikkend bolster van klatergoud.

Zoals Lloyd-Jones het zei:

“It is a terrible thing when tradition becomes greater than the truth. Our standard is the Scripture, not the experience of others, however godly they may have been.”