Het Grote Zwijgen

⚠️ Deze post bevat een persoonlijk stukje over getuigenis-schroom binnen een specifieke geloofscultuur. Het laat zien hoe het is om niet te durven zeggen:“De Heere heeft mijn zonden vergeven.”

Voor wie niet uit deze kring komt: dit laat zien waarom sommige reformatorische christenen aarzelen als je vraagt: “Zijn je zonden vergeven?”

“Ik sta nog voor de grote zaak”

Ik keek de ouderling aan en zag hoe hij naar woorden zocht.
“Ik sta nog voor de grote zaak,” zei hij. “Ooit dacht ik net als jij dat mijn zonden vergeven waren. Maar op gezelschap zei iemand: ‘Dat is allemaal mooi en dierbaar, maar je moet nog met alles de dood in.’ En toen gebeurde dat ook. Ik raakte de gevoelige nabijheid  van de Heere kwijt en heb alles verloren. Ik heb nog geen vrijspraak ontvangen. Ik sta nog voor de zaak.”

Wanneer hij dit zei?

Hij zei het nadat ik had getuigd van het wonder dat de Heere mijn zonden vergeven had.

Het aangeleerde zwijgen

Ik had dat altijd verzwegen. Ik durfde er nooit over te spreken. Want dat kon niet. Eerst moest je “verloren gaan onder het recht”, had mijn oude dominee geleerd, vanaf de kansel én tijdens catechisatie.

Dus zweeg ik.
Op huisbezoek.
In gesprekken waarvan ik wist hoe men dacht.
Tegen de dominee. Tegen de ouderlingen.

Over dat ene zweeg ik.
Alles kon benoemd worden; zoeken naar God, Zijn nabijheid missen, verlangen naar Hem, hoop krijgen onder de bediening van het Woord, troost tijdens het zingen van een psalm.... maar dat ene niet.

Oprecht worden voor God

Maar het voelde niet oprecht dat ik bewust verzweeg hoe goed de Heere was. Het werd bijna een tweede natuur en het zorgde ervoor dat ik me gespleten voelde. Niet meer heel, er waren twee Aritha's. Eén voor veilige mensen en één voor onveilige mensen. Eén voor de kerk, één voor thuis.

De Heere had me er ooit op aangesproken met deze woorden: “Wandel voor Mijn aangezicht en wees oprecht.” Maar ik durfde niet oprecht te zijn.

Ik verstopte me.
Ik sprak er behendig omheen.
Ik wist precies wat men wél wilde horen... en wat niet.

Wat wel kon, wat niet kon

Als ik zei dat ik tot bekering was gekomen onder ds. P. Blok, dan werd er wél naar me geluisterd. geluisterd. Met een soort van heilig ontzag. Want als iemand onder zijn prediking tot bekering kwam, moest het wel echt zijn.

Dan voelde ik tijdelijk veilig. Ik hoefde niks meer te zeggen. Het was me weer gelukt! Want daarna ging alleen nog over ds. P. Blok. Terwijl ik dit op schrijf denk ik: wat was ik sneaky. Ik haar dit aan mezelf. Maar zo ging het. Ik wilde niet dat ze lelijk tegen me zouden doen. Ik wilde niet dat ze "het heilige in me" zouden vertrappen. 

Zeggen dat je bekeerd was, kon nog net.
Zeggen dat de Heere je zonden vergeven heeft?
Dat was iets anders.
Dat was te hoog gegrepen.

Te evangelisch ook.

Omwille van het Woord

Toen besloot ik omwille van God en Zijn Woord, niet meer te zwijgen.
Geen slinkse wegen meer.
Ik wilde getuigen van wat God gedaan had.
Van dit:

En u heeft Hij mede levend gemaakt, daar gij dood waart door de misdaden en de zonden…
Maar God, Die rijk is in barmhartigheid, door Zijn grote liefde, waarmede Hij ons liefgehad heeft… Uit genade zijt gij zalig geworden door het geloof; en dat niet uit u, het is Gods gave. Efeze 2:1–9

Dit zei de ouderling op mijn getuigenis:

Met tranen in zijn ogen zei hij toen: “Wij staan nog voor de zaak.”

En ik vroeg zacht:

“Waarom gaan jullie dan aan het Avondmaal?”

Het bleef lang stil. Hij wist geen antwoord. En nee, ze werden niet boos. Ze geloofden alleen dat ik het alles nog eens zou verliezen. Dat ik met alles wat ik geestelijk beleefd had nog één keer de dood in moest.

» ⌘ «

Wat denk jij dat het met iemand doet als hij zich (jarenlang) moet verbergen in zijn kerkelijke kring en niet mag uitspreken wat de Heere gedaan heeft? 

Waar zwijgen de plaats van getuigenis te geven inneemt, raakt dat niet alleen de uitwerking van het evangelie, maar ook de ziel van de gelovige zelf.

© 2025 Aritha. Alle rechten voorbehouden.